صورت‌بندي تجربي شاخص‌هاي پايداري اجتماعي و فرهنگي شهر تهران

مقدمه: با عنايت به اهميت معرفت و توجه به ماهيت و نوع شاخص‌هاي پايداري اجتماعي و فرهنگي شهر تهران در سياست‌گذاري‌ها و برنامه‌ريزي‌هاي شهري از سوي مسئولان و متوليان امر، مطالعۀ حاضر با ابتنا بر چارچوب مفهومي تركيبي، به تدوين و اولويت‌بندي شاخص‌هاي سازۀ پايداري اجتماعي و فرهنگي شهر تهران با توجه به نقش شوراي شهر و شهرداري تهران پرداخته است.روش: اين پژوهش با استفاده از روش‌شناسي كمي (روش پيمايش با تكنيك پرسشنامه مشتمل بر چك‌ليست شاخص‌ها) و تكنيك‌هاي تحليل عامل اكتشافي، تأييدي و فرايند تحليل شبكه‌اي انجام شده است. در اين روش، 30 صاحب‌نظر و كارشناس مرتبط كه با ابتنا بر نمونه‌گيري هدفمند و استراتژي‌هاي گلوله‌برفي و افراد مهم انتخاب شده بودند، شاخص‌ها پس از تدوين فهرست اوليه، پالايش، اعتباريابي و وزن‌دهي نهايي شدند.يافته ها: اولويت شاخص‌هاي پايداري اجتماعي به‌ترتيب مربوط به برابري و عدالت، مشاركت اجتماعي، مسئوليت اجتماعي، پايداري اجتماعات محلي، تصديق گروه‌هاي اجتماعي، حفظ و بهبود طبيعت شهري، پايداري جمعيت و سازمان‌دهي مجدد كار است. در بعد پايداري فرهنگي شهر تهران نيز شاخص‌هاي تنوع فرهنگي، مشاركت فرهنگي، برابري فرهنگي، هويت فرهنگي، ميراث فرهنگي، شكوفايي و فعليت‌بخشي و نوآوري به‌ترتيب در اولويت قرار داشتند.نتيجه گيري: نتايج نشان مي‌دهد پايداري اجتماعي و فرهنگي كليتي است كه بر مبناي منطق ديالكتيكي خود از سياليت، پويايي و دگرگوني برخوردار است و درنتيجه نمي‌توان قائل به شاخص‌هاي ايستايي براي آن شد. همچنين نمي‌توان شاخص‌هاي آن را از اين كليت منتزع و جدا كرد؛ درواقع همۀ اين مؤلفه‌ها مفهومي منتزع و مستقل از ساير مؤلفه‌ها نيستند و در كنار يكديگر كليت پايداري اجتماعي و فرهنگي شهر تهران را برمي‌سازند.