اثربخشي رويكرد درماني سابيليمنال بر افسردگي و تاب‌آوري در زنان دادخواست‌دهنده طلاق با سرپرست خانوار معتاد

هدف: امروزه طلاق يكي از خطرات تهديدكننده زندگي زناشويي است كه به ويژه براي زنان مي‌تواند معضلات اجتماعي و روحي فراواني ايجاد كند و از اين نظر بايد به آن توجه ويژه داشت. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان سابيليمنال بر افسردگي و تاب‌آوري در زنان دادخواست‌دهنده طلاق با سرپرست خانوار معتاد انجام شد.روش: روش پژوهش نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعه آماري كليه زنان دادخواست‌كننده طلاق با سرپرست خانوار معتاد در نيمه دوم سال 1399 بود كه به شعبه‌هاي مختلف دادگاه خانواده شهر تهران مراجعه كرده بودند. از بين اين جامعه آماري، تعداد 30 نفر كه داراي شرايط ورود به پژوهش بودند با روش در دسترس انتخاب شدند و بصورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند (هر گروه 15 نفر). هر دو گروه در مراحل پيش‌آزمون و پس‌آزمون دو بار فرم تجديدنظر شده پرسشنامه افسردگي بك (1991) و پرسشنامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون (2003) را تكميل كردند، گروه آزمايش رويه درماني را دريافت كرد ولي گروه كنترل هيچ رويه درماني را دريافت نكرد. براي تجزيه و تحليل داده‌هاي پژوهش از شاخص‌هاي آمار توصيفي و تحليل كوواريانس با استفاده از نرم‌افزار SPSS-20 استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه رويكرد سابليمينال موجب كاهش معنادار نمرات افسردگي (Ƞ2=0/63, P 0/01) و افزايش معنادار نمرات تاب‌آوري (Ƞ2=0/68, P 0/01) در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل شده است. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج مي‌توان گفت كه رويكرد سابليمينال مي‌تواند ميزان افسردگي زنان دادخواست‌دهنده طلاق با سرپرست خانوار معتاد را كاهش دهد و ميزان تاب‌آوري آنها را افزايش دهد. بنابراين از اين رويكرد مي‌توان به عنوان يك روش مداخله‌اي مناسب در مراكز روان‌شناختي و مشاوره براي درمان افسردگي و افزايش تاب‌آوري بهره برد.