آسيب‌شناسي برنامه‌هاي آمايش سرزمين در استان گيلان

آمايش سرزمين به‌عنوان يك فرايند بنيادين براي ايجاد و اجراي بلندمدت افق برنامه‌ريزي راهبردي همراه با يك رويكرد يكپارچه براي سياست‌گذاري با تأكيد بر دستيابي به اهداف و نه تنظيم كاربري اراضي، مورد تأكيد بوده است. آمايش سرزمين دلالت بر اقدام‌هايي دارد كه به‌طور گسترده توسط بخش عمومي به‌كار گرفته مي‌شود تا آينده توزيع فعاليت‌ها و سكونتگاه‌ها را تحت‌تأثير قرار دهد. اين اقدامات باهدف ايجاد يك سازمان فضايي عقلايي از كاربري‌هاي مختلف سرزمين و ايجاد پيوندهاي بيشتر بين اين كاربري‌ها، متوازن ساختن تقاضاي توسعه با الزام‌هاي حفاظت محيط‌زيست و دستيابي به اهداف اجتماعي و اقتصادي موردنظر دولت‌ها صورت مي‌پذيرند. بر اين ‌اساس، در برنامه‌ريزي آمايش سرزمين، اقدام‌هايي براي هماهنگ ساختن تأثيرات فضايي سياست‌هاي ساير بخش‌ها، جهت دستيابي به توزيع بهينه‌اي از توسعه اقتصادي بين مناطق (حتي در جوامعي كه به رويكرد بازار آزاد التزام دارند و يا تنظيم تغييرات مطلوب در كاربري‌هاي مختلف سرزمين) صورت مي‌پذيرد. هدف اصلي اين مقاله آسيب‌شناسي ساختاري، محيطي، محتوايي، قانوني، مديريتي و اجتماعي طرح و برنامه‌هاي آمايشي در كشور مي‌باشد. نوع تحقيق كاربردي و روش آن توصيفي - تحليلي خواهد بود، شيوه جمع‌آوري اطلاعات مي‌داني بر مبناي مصاحبه بوده و تلاش شده با احصاي متغيرهاي اثرگذار در قالب پرسشنامه با استفاده از طيف ليكرت نسبت به اخذ نظرات كارشناساني كه با آزمون ميانگين و همبستگي شناسايي شده‌اند اقدام شود. بين مؤلفه‌هاي آمايش سرزمين همبستگي مثبت وجود دارد. به اين معنا با افزايش هر مؤلفه، مؤلفه ديگري نيز افزايش مي‌يابد و با كاهش يكي، ديگري نيز كاهش مي‌يابد. بين مؤلفه‌هاي محيطي و اجتماعي با نمره 0/704 بيشتري رابطه وجود دارد و كمترين رابطه مربوط به مؤلفه‌هاي اجتماعي و ساختاري است.