بهينه‌سازي روش نگهداري و تعمير سامانه‌هاي پشتيباني زميني هواپيما در نيروي هوايي ارتش جمهوري اسلامي ايران

توان رزمي نيروي هوايي و پرواز هواپيماهاي شكاري و ترابري وابستگي شديدي به حاضربكاري سامانه‌هاي پشتيباني زميني هواپيما دارد و در صورت آماده نبودن اين سامانه‌ها، هواپيماهاي شكاري و اكثر هواپيماهاي مسافربري و ترابري قادر به پرواز نمي‌باشند. هدف اين پژوهش تعيين ميزان تأثير مؤلفه‌هاي نظارت و بازرسي، كاركنان فني و تجهيزات بر بهينه‌سازي روش نت سامانه‌هاي پشتيباني زميني هواپيما بوده و سؤال عمده پژوهش، ميزان تأثير عوامل (نظارت و بازرسي، كاركنان فني و تجهيزات) بر بهينه‌سازي روش نگهداري و تعمير سامانه‌هاي پشتيباني زميني هواپيما در نهاجا چقدر است؟ كه بر اين اساس نوع پژوهش كاربردي و روش انجام آن توصيفي با رويكرد آميخته است. جامعه آماري پژوهش شامل كليه فرماندهان صاحب‌نظر و مسئولان بخش تجهيزات پشتيباني زميني هواپيما در يكان‌هاي نهاجا بوده كه با احتساب ضريبي برابر 120 نفر مي‌باشند. جمع‌آوري داده‌ها از طريق پرسشنامه محقق‌ساخته تحت عناوين نظارت و بازرسي، كاركنان فني و تجهيزات صورت پذيرفته است. جهت بررسي رابطه موجود ميان متغير مستقل و متغيرهاي تابع از آزمون ضريب همبستگي خي دو استفاده شده است. در سطح معني‌داري پنج درصد، صحت فرضيه‌هاي پژوهش مورد تائيد قرار گرفت. نتايج پژوهش نشان داد مؤلفه نظارت و بازرسي بيشترين تأثير را بر بهينه‌سازي روش نت سامانه‌هاي پشتيباني زميني هواپيما در نهاجا دارد.