توسعه الگوي ارتقاي اثربخشي كلاس‌هاي علمي-نظامي با درنظر گرفتن نقش ميانجي و دوسويه ويژگي‌هاي بينشي دانشجويان

هدف اين مقاله، توسعه الگوي ارتقاي اثربخشي كلاس‌هاي علمي-نظامي با در نظر گرفتن نقش ميانجي و دوسويه ويژگي‌هاي بينشي دانشجويان يك مركز آموزش عالي نظامي است. براي اين منظور يك فرضيه اصلي و هفت فرضيه فرعي طراحي شدند. اين مقاله از نظر هدف كاربردي و از نظر روش، توصيفي-پيمايشي و مقطعي است. جامعه آماري تحقيق، شامل كليه استادان مركز آموزش عالي موردمطالعه در نيمسال دوم سال تحصيلي 1400-1399، است. ابزار جمع‌آوري داده‌ها پرسش‌نامه محقق‌ساخته‌اي است، كه روايي آن به روش محتوا و پايايي آن نيز با محاسبه آلفاي كرونباخ و تحليل عاملي نوع اول مورد تأييد قرار گرفت. تعداد 435 پرسشنامه تكميل گرديد. براي آزمون فرضيه‌هاي تحقيق از مدل معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج بيانگر آن است كه فرضيه اصلي (بر اساس شاخص شمول واريانس) و همه فرضيه‌هاي فرعي تحقيق (بر اساس t-Value) مورد تأييد قرار گرفتند. به بياني ديگر وجود كانال‌هاي ارتباطي كارآمد بين استادان و فرماندهان و نيز ويژگي‌هاي تربيتي، فردي، انضباطي و بينشي دانشجويان بطور مثبت و معناداري بر ارتقاي اثربخشي كلاس‌هاي علمي-نظامي دانشجويان دانشگاه نظامي موردمطالعه تأثير مي‌گذارند. البته از ميان اين پنج بُعد، بُعد ويژگي‌هاي بينشي دانشجويان با ضريب مسير 0.99، بيشترين تأثير را در مدل دارد، زيرا تغييري به اندازه يك انحراف معيار در بُعد ويژگي‌هاي بينشي دانشجويان موجب ايجاد تغييري به اندازه 0.99 انحراف معيار در الگوي ارتقاي اثربخشي كلاس‌هاي علمي-نظامي خواهد شد. همچنين ويژگي‌هاي بينشي دانشجويان، علاوه بر اثرگذاري مستقيم قوي (با مقدار ضريب مسير 99%) نقش ميانجيگري كامل بين ويژگي‌هاي تربيتي دانشجويان و ويژگي‌هاي فردي آنها با ارتقاي اثربخشي كلاس‌هاي علمي-نظامي دانشجويان را ايفا مي‌كند.