الزامات پياده‌سازي تداركات يكپارچه در مأموريت‌هاي برون‌مرزي نداجا

با پيشرفت فنّاوري مفهوم لجستيك تغييرات گسترده‌اي را تجربه كرد. لجستيك سنتي به دلايلي همچون اندازه‌گيري عملكرد ضعيف و سنتي، عدم به‌كارگيري مطلوب از فناوري اطلاعات و...ديگر جوابگوي نيازمندي مشتريان نبود بنابراين به سمت يكپارچگي كاركردها و فرآيندها پيش رفت. با افزايش حوزه مأموريت نيروي دريايي، مدت‌زمان مأموريت دريانوردي نيز افزايش يافت، ليكن تغييري در نحوه پشتيباني از يگان‌هاي شناور سطحي حاصل نشد. از مشكلات عمده تداركات فعلي، زمان­بر بودن آماده‌سازي يگان‌هاي شناور جهت اعزام به مأموريت برون‌مرزي مي­باشد. پژوهش حاضر به روش توصيفي و با رويكرد آميخته تدوين گرديده و به‌منظور تبيين الزامات پياده‌سازي سامانه تداركات يكپارچه در مأموريت‌هاي برون‌مرزي ندا جا انجام‌شده است. جامعه آماري شامل 145 نفر از كليه صاحب‌نظران حوزه تداركات كه سابقه خدمت در يگان شناور را داشته و حداقل مدرك كارشناسي و 20 سال سابقه خدمت دارند. از مصاحبه، پرسشنامه و مطالعات كتابخانه‌اي به‌عنوان ابزار جمع‌آوري داده‌ها استفاده شد. نتايج حاصل نشان داد كه به‌منظور يكپارچه‌سازي تداركات يگان‌هاي شناور، بايستي موانع يكپارچه‌سازي حذف و اصل لجستيك يكپارچه در تمام يا بخش‌­هاي اصلي آن رعايت گردد كه عبارت‌اند از؛ اصلاح ساختار سازماني تداركات از وظيفه‌اي به فرآيند گرايي، تعريف دقيق كليه اجزاء تداركات، حذف اجزاء و فعاليت‌هاي تكراري، همگرايي در اهداف توسط سطوح مديريت راهبردي، ايجاد تعامل مؤثر بين كليه اجزاء، دسترسي كليه اجزاء به آنچه از مواد و اطلاعات نياز دارند، ايجاد بانك اطلاعاتي جامع، درك محدوديت‌هاي ساير اجزاء، هماهنگي كامل بين جريان اطلاعات و مواد در طول زنجيره تداركات و كليه اطلاعات موجود در بخش‌هاي مختلف سازمان داراي يك قالب مشخص باشند.