تحليلي بر اولويت‌هاي تحقق حكمروايي محلي در ايران برمبناي روش كيو

آنچه طراحي ساختار حكمروايي محلي با رويكرد مطلوب را بيش از گذشته ضروري مي‌كند آسيب‌هايي است كه مديريت مناطق روستايي در ايران با آن مواجه بوده و همچنين كارايي و اثربخشي پايين برنامه‌هاي توسعه روستايي و خدمات‌رساني به مناطق محروم در چند دهه گذشته است. هدف از اين تحقيق بررسي اولويت‌هاي تحقق حكمروايي محلي در ايران از ديدگاه كنشگران بخش‌هاي دولتي، خصوصي، جامعه محلي و پژوهشگران حوزه برنامه‌ريزي منطقه‌اي و روستايي است. بدين‌منظور مجموعه عوامل تأثيرگذار در حكمروايي محلي از پيشينه مطالعه استخراج و پس از پالايش و دسته‌بندي 31 عامل كليدي منطبق با اصول هشتگانه حكمروايي خوب (قانون‌محوري، مسئوليت‌پذيري، پاسخگويي، شفافيت، اجماع‌محوري، مشاركت، عدالت و برابري، كارايي و اثربخشي) انتخاب شد. سپس 30 نفر از خبرگان و كنشگران صاحب‌نظر به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و گويه‌هاي استخراج شده را با بهره‌گيري از جدول كيو اولويت‌بندي كردند. داده‌هاي جمع‌آوري شده در نرم‌افزار Q Methodology و با روش تحليل مؤلفه‌هاي اصلي PCA و چرخش واريماكس مورد تحليل قرار گرفتند. براساس يافته‌هاي تحقيق مي‌توان اذعان كرد سه نوع ديدگاه متفاوت درخصوص اولويت‌هاي تحقق حكمروايي روستايي وجود داشته و ابعاد مشاركت، پاسخگويي و مسئوليت‌پذيري به‌ترتيب در هر‌كدام از اين گروه‌ها مورد تأكيد قرار گرفته است. همچنين هر سه گروه بر ضرورت تقويت فضاي پرسشگري براي مطبوعات و رسانه‌ها و تقويت بعد پاسخگويي به‌عنوان اولويت كليدي براي تحقق حكمروايي روستايي اتفاق‌نظر داشتند.