تحليل استدلال‌هاي زباني حضرت ابراهيم (ع) در قرآن براساس نظريه استدلال ورزي استفن.اي.تولمين

استدلال يكي از كاربردهاي زبان است كه به منظور تأثيرگذاري بر ديگري و در جهت اقناع مخاطب به كار مي‌روند.اهميت موضوع استدلال در پژوهش‌هاي معاصر به جايگاه آن در بلاغت جديد باز مي‌گردد؛ به گونه‌اي كه اين حوزه علمي در دو بعد اصلي بيان و استدلال به عنوان ابزاري در جهت اقناع ديگري متمركز شده‌است.استفن اي.تولمين  با وارد كردن انتقاد بر منطق ارسطويي آن را از قالب خشك و از پيش تعيين شده بيرون كشيده و به سمت استدلال زباني سوق داده و جنبه كاربردي به آن بخشيده است.مدل استدلالي تولمين شش بخش دارد كه هر استدلال متقن و قانع كننده‌اي حداقل سه بخش نخستين آن را در بردارد.قرآن با محوريت عقايد و تغيير وضع موجود و پاسخ گويي به گفتمان‌هاي شرك و كفر محور در بردارنده گفتمان‌هاي استدلالي است.استدلال‌هاي حضرت ابراهيم(ع) در مواجهه با كفار و مشركين در بردارنده بخش‌هاي شش گانه مدل توليمن است.در اين مقاله برآنيم با روش توصيفي-تحليلي، آياتي كه مربوط به استدلال‌هاي زباني ايشان با مخاطبين مختلف است را طبق نظريه توليمن مورد بررسي قرار دهيم. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه استدلال‌هاي حضرت ابراهيم(ع) در مواجهه با كفار و مشركين در بردارنده بخش‌هاي شش گانه مدل توليمن است و براهين ايشان از قدرت اقناع مخاطب برخوردار است.