كاربست نظريۀ شبكۀ شعاعي در معناشناسي واژگان قرآني (صراط، سبيل، طريق)

نظريه شبكه شعاعي، يكي از نظريه هاي مهم در معناشناسي شناختي است. با توجه به اين نظريه، نخست معناي «پيش نمونه» واژگان(صراط، سبيل، طريق)جهت دسيابي به معناي مركزي آن ها پرداخته مي شود؛ سپس ارتباط دادن معناي مركزي آن ها با توسعه معنايي در شبكه شعاعي صورت مي گيرد. شبكه شعاعي بدان اشاره دارد كه هر واژه مي تواند در بافت هاي گفتاريِ متفاوت، مفهومي مختلف و مرتبط با معناي مركزي خود داشته باشد. توسعه معنايي نيز براساس رابطه همنشيني و استعاره مفهومي و طرحواره هاي تصويري مورد تحليل قرار مي گيرد. جُستار حاضر مي كوشد كه با رويكردي شناختي و با تكيه بر روش توصيفي ـ تحليلي به معناشناسي واژگان قرآني(صراط، سبيل، طريق) با نظريه شبكه شعاعي بپردازد. از اين پژوهش با توجه به استعاره مفهومي و طرحواره هاي تصويري چنين حاصل مي شود كه امور محسوس به عنوان مبدأ براي امور معنوي غيرمحسوس به عنوان مقصد بيان مي شوند؛ به جهت اين كه انسان امور معنوي را در قالب محسوسات بهتر درك كرده و به كار مي گيرد. از شبكه شعاعي اين كمك حاصل مي شود كه خداوند با نظر داشتن شرايط و موقعيت هاي گوناگون انسان، پيام متناسب با شناخت و فهم انسان را در كانون توجه قرار مي‌دهد.