منشأ قرآني استعاره‌‌ مفهومي آفرينش در زُبده‌الحقايق نسفي

آفرينش، مقوله مهمي در جهان‌بيني‌هاي گوناگون ازجمله ديدگاه‌هاي مرتبط با عرفان و تصوف است. اين اهميت، موجب به‌ كارگيري انواع هنر و آرايش زباني، در تبيين و تفهيم آفرينش در آثار عرفاني و تعليمي شده است. سرچشمه بسياري از تصاوير به كار رفته در آثار صوفيه را مي توان در قرآن جست وجو كرد. نسفي از مفسران قرآن است. وي با توسل به آيات قرآن، موضوعات عرفاني، بخصوص آفرينش جهان و انسان را در نوشته هايش، به شكلي روشن و ملموس بيان مي كند. در اين مقاله، استعاره هاي آفرينش در زُبده الحقايق نسفي در چارچوب نظريه ي استعاره مفهومي، با روش تحليلي- توصيفي بررسي شده است. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه بسياري از استعاره هاي مفهومي آفرينش، در اين اثر، ريشه در آيات قرآني دارند و نسفي با شيوه خاص خود در تأويل و تفسير آيات، از آن‌ها بهره جسته و براي توضيح آفرينش تعبيرات مختلفي به‌كار گرفته است. اين استعاره ها در قالب مفاهيمي چون نور، روح، سفر، گياه، درخت، مركّب بازتاب يافته و همگي مفهوم حركت را در خود دارند و با هدف تشريح آفرينش به عنوان يك حركت هدفدار به‌كار رفته اند كه در ذيل كلان استعاره «آفرينش، سفر است» مي گنجند.