شناسايي ملاك‌ها و نشانگرهاي اصيل‌نويسي در نگارش علمي دانشگاهي

با توجه به تغييراتي كه امروزه در فضاي آموزش عالي در جريان است، ارتقاي كيفيت نگارش علمي، يكي از اهداف عمده و اصلي نظام آموزشي و يكي از دغدغه‌هاي اصلي اعضاي هيئت علمي دانشگاه‌ها، دانشجويان و دانشمندان به‌شمار مي‌آيد. براي اين امر، لازم است سطوح كيفي ويژگي‌هاي آن شناخته شوند و تمرين‌هاي مستمر و دقيق براي كسب و ارتقاي توانمندي‌ها از طريق خودارزيابي، ارزيابي همگنان و متخصصان انجام‌ شود. اصالت نگارشي، از مهم‌ترين ويژگي‌هاي نگارش علمي دانشگاهي است. هدف از پژوهش حاضر، شناسايي ملاك‌ها و نشانگرهاي اصيل‌نويسي در نگارش علمي دانشگاهي است. بدين‌منظور با استفاده از روش پديدارشناسي و مصاحبۀ نيمه‌ساختارمند با دوازده نفر از اعضاي هيئت علمي دانشكدۀ روان‌شناسي و علوم تربيتي دانشگاه تهران كه از طريق روش نمونه‌گيري ملاكي انتخاب ‌شده بودند، داده‌ها گردآوري‌ شد. يافته‌ها به شناسايي 52 نشانگر و دسته‌بندي هفت ملاك شامل «آزادمنشي نگارشي»، «اخلاق‌ منبع‌گزيني و منبع‌نويسي»، «عامليت‌بخشي به ‌اخلاق ‌نگارشي»، «مستدل‌نويسي»، «محتمل‌نويسي»، «كاربردي بودن» و «بازتاب انديشه و نگرش پژوهشگر» منجر شد. نتايج پژوهش بر اهميت انكارناپذير اصيل‌نويسي در نگارش علمي دانشگاهي و ضرورت آموزش مبتني بر ملاك‌هاي آن صحه مي‌گذارد. آموزش و ارزشيابي متون پژوهشي مبتني بر ملاك‌ها و نشانگرهاي شناسايي‌‌شده، مي‌تواند در بهبود كيفيت نگارش علمي دانشگاهي مفيد واقع شود. در انتهاي پژوهش، پيشنهادهايي براي بهبود اصالت نگارش علمي دانشگاهي ارائه شد.