استيلاي شبه پرسشگري بجاي پرسشگري در نظام‌هاي تعليم و تربيت با استناد به انديشه هانس گئورگ گادامر

هدف: هدف اين پژوهش بررسي زمينه‌هاي استيلاي شبه پرسشگري بجاي پرسشگري در تعليم و تربيت با استناد به هرمنوتيك فلسفي هانس گئورگ گادامر مي‌باشد.روش پژوهش: روش تحقيق در اين مقاله تحليلي استنتاجي از نوع پژوهش‌هاي كيفي است.يافته‌ها: محور انديشه‌ هانس گئورك گادامر در كتاب حقيقت و روش رخداد فهم مي‌باشد. در نگاه گادامر روشمندي و قابل پيشبيني بودن فهم چالش مهمي براي پرسشگري در معناي فلسفي آن است. زيرا فهم در فرايند بي‌انتها، غير روشمند، و در بستر تعاملات تاملي، رخ مي‌دهد بدون اينكه تحت تاثير مهار من يا غير باشد. در اين انديشه پرسش و فهم، به هم گره خورده و در هم تنيده هستند. فهم قابليت شناخت يا قوه ادراك نيست، بلكه گشودگي سرشارِ در_جهان_هستن است كه باعث مي‌شود‌‌‌ دازاين روشن شده باشد، نه به اين معنا كه هستنده ديگري او را روشن كرده است، بلكه به اين معنا كه خودش روشنگاه (روشنگر) است. با اين اوصاف وقتي نظام آموزشي با مباني علم (در معناي ساينس)، و ايدئولوژي (داراي مانيفست لايتغير) شكل گيرد، چون ادعاي درك غايت حقيقت را دارد، تفكر در مهار علم و ايدوئولوژي، قرار مي‌گيرد و شبه پرسشگري بر پرسش‌هاي بنيادين، استيلا مي‌يابد؛ در نتيجه رد و تاييد فرضيه‌ها، يا ادعاي فهم غايت حقيقت از سوي ايدئولوژي، با ماهيت پرسشگري فاصله دارد.