فلسفه‌ بقاي سينما با رويكرد ژان بودريار

ژان بودريار نظريه‌پرداز پست‌مدرن در عرصه جامعه‌شناسي رويكردي فلسفي را براي تشريح دنياي كنوني اتخاذ كرد. بودريار از وضعيت جهان امروز، تحت عنوان حاد واقعيت ياد مي‌كند و معتقد است كه امروزه وانموده‌ها واقعي‌تر از واقعيت، نمود دارند و هنر و سينما نيز به ابزارهاي وانمايي بدل شده‌اند و آماج انتقادات وي قرار مي‌گيرند. با توجه به انتقاد شديد بودريار، اين سؤال پيش مي‌آيد كه سينما چگونه مي‌تواند در نگاه بودريار به بقاي خود ادامه دهد؟! اين تحقيق تلاشي است در راستاي احياي سينما در منظرگاه بودريار، كه در اين راه از روش تجزيه و تحليل منابع كتابخانه‌اي به شيوه‌ توصيفي_تحليلي بهره مي‌برد و با تأكيد بر استدلالات خودِ بودريار راه‌حل‌هايي را در راستاي بازپس‌گيري ماهيت ازدست‌رفته‌ سينما ارائه مي‌دهد كه مي‌تواند مورد استفاده سينماگران قرارگيرد. از جمله دست‌آوردهاي اين پژوهش آن كه؛ از منظر بودريار، سينماي امروز، آنقدر در وانموده مستغرق گرديده كه به وسيله‌اي براي وانمايي بدل شده است. بودريار آنقدر بدبين است كه به‌نظر نمي‌رسد از نظر او -در جهان پست‌مدرن- راه گريزي از وانموده وجود داشته باشد. به تَبَعِ آن، سينما نيز راه گريزي از آن ندارد. با اين تفاسير، به‌نظر مي‌رسد تنها راه براي خلاصي از وانمايي، رويارويي با آن، توسط ابزارهايي از جنسِ خودِ وانموده باشد. بنابراين، راهكارِ سينما براي فائق آمدن بر وانمايي؛ دوري از آن نيست -چراكه به باور بودريار اساساً گريزي از وانمايي نيست. راهكاري كه نگارندگان ارائه مي‌دهند، اتفاقاً بهره‌وري از خودِ وانمايي؛ اما در راستاي برملانمودن وانموده است؛ كه از آن تحت عنوان «وانمودنِ وانموده» ياد مي‌كنند. درنتيجه، در طي اين مقاله –با استناد به آراء خود بودريار- مشخص مي‌شود كه «وانمودنِ وانموده» مي‌تواند از طريق افراط در وانمايي اتفاق افتد. از جمله رهيافت‌هاي عملياتيِ آن نيز مي‌تواند بكارگيري بيش‌از‌حد جلوه‌هاي ويژه كامپيوتري يا «وانمايي مضاعف»، البته در راستاي برملا نمودنِ وانماييِ سينما باشد.