رورتي در مقابل هابرماس: چرخش پراگماتيك نسبت به صدق و كاربست آن در سازماندهي روابط توجيهي

بحث ميان هابرماس و رورتي ناظر به امكان يا عدم امكان سازماندهي روابط توجيهي بر اساس صدق است. هر دو براي اجتناب از بن بست هاي رويكرد معرفت شناختي به صدق، چرخشي پراگماتيك را پيشنهاد مي كنند. اختلاف نظر آنها از آنجا شكل مي گيرد كه رورتي چرخش پراگماتيك را تا حذف مفهوم صدق پيش مي بَرَد اما هابرماس معنايي كانتي را براي صدق در نظر مي گيرد كه بنا بر آن، صدق صرفاً ايده اي تنظيمي و استعلايي است كه فرض وجود آن براي امكان سازماندهي روابط توجيهيِ كنش گران ضروري است. رورتي در مقابل، عقيده دارد كه صدق حتي در معناي تنظيمي و استعلايي آن هيچ معناي محصّلي در بر ندارد. زيرا نمي توان چيزي را هدف قرار داد و براي به دست آوردنش كوشش نمود مگر آنكه دستيابي و يا نزديك شدن به آن قابل تشخيص باشد. معياري كه رورتي براي سازماندهي روابط توجيهي ارائه مي دهد، نه صدقي در فرا رو، بلكه روايت تجاربي است كه پشت سر گذاشته ايم. به نظر مي رسد رورتي در ردّ انتقاداتي كه هابرماس بر امكان حذف مفهوم صدق در سازماندهي روابط توجيهي مطرح مي كند، موفق است؛ صرفاً به اين معنا كه انديشۀ او سازگاري و انسجام بيشتري با چرخش پراگماتيك دارد. اما جايگزيني كه رورتي براي صدق ارائه مي دهد اين نتيجه را نيز به همراه دارد كه عملاً هيچ هدف معيني براي انسان قابل تصور نيست. شايستگي روايت ها در سازماندهي روابط كنشگران تنها در عرصۀ تجربه قابل سنجش است. به عقيدۀ او ما فقط بايد اميدوار باشيم كه مسيري بهتر از گذشته را دنبال كنيم. اين ابهام در انديشۀ رورتي شايد مهمترين چالش در پذيرش آراي اوست.