امر سايبري پسامدرن و بحران الهيات

موقعيت پسامدرن يك وضعيت فرهنگي است كه انسان معاصر در آن به سر مي‌برد. اين وضعيت فرهنگي را از نگرگاه‌هاي متفاوتي مي‌توان بررسي كرد. مقالۀ حاضر در زمينۀ نسبتِ اين وضعيت با امر سايبري نگاشته شده است. در اين مقاله، ابتدا تبيين خواهد شد كه فرهنگ و فناوري در روزگار ما نيز همچون تمامي اعصار گذشته، پيوندي متقابل برقرار مي‌كنند و به‌شكلي تنگاتنگ، برهم‌كنش دارند. برهم‌كنش فرهنگ پسامدرن و فناوري‌هاي سايبري به بحراني در حوزۀ الهيات و حتي گشودگيِ بنيادين به روي امر الهي انجاميده است. مقصود نهايي مقاله پيشِ‌رو آن است كه چيستي همين بحران را تبيين كند. اهميت اين تبيين از آنروست كه به‌منظور فائق آمدن بر يك بحران، نخست بايد شناختي درست و بسنده از آن حاصل آوريم. خواهيم ديد كه برهم‌كنش پسامدرنيته و امر سايبري به بروز «حادواقعيت» منجر شده است و در نهايت، به آنچه ما هستي مسطح خوانده‌ايم، خواهد انجاميد. تلاش خواهيم كرد تا با بهره‌ گرفتن از ميراث گران‌سنگ ادب فارسي، و با رجوع به تمثيلي از شاهنامه فردوسي، نشان دهيم كه چرا حادواقعيت را مي‌توان با آنچه فردوسي «سراي درنگ» مي‌خواند مشابه انگاشت. اين مشابهت فهم بحرانِ كنوني جهان را براي مخاطب فارسي‌زبان ساده‌تر خواهد كرد.