گسست از بيان امر الهيِ هگلي در پيكرسازي مدرن

هگل از معدود متفكراني است كه به هنر پيكرسازي انديشيده است. وي در كتاب پديدارشناسيِ روح در ذيل مبحث دين به طور موجز و در درس‌گفتارهاي زيباشناسي به تفصيل دربارۀ پيكرسازي سخن گفته است. ويژگي مشترك اين دو متن آن است كه امر مطلق كه مترادف امرِ الهي است در هر دو متن، توانسته است از طريق پيكرتراشي در حد توان و ظرفيت هنر به بيان آگاهي از خويشتن بپردازد. هگل، هنر پس از رُمانتيك را پايان‌يافته مي‌داند و معتقد است كه هنر ديگر نمي‌تواند نمايان‌گر و بيان‌گر نياز روح باشد زيرا ديگر هنر نياز مبرم روح نيست. پيكرسازي مدرن تفاوت ماهوي با تلقي ‌هگل از اين هنر دارد با اين حال اين تلقي جديد از پيكرسازي هم از بطن انديشۀ هگل قابل دريافت است. هگل هنر پيكرسازي را بيان‌گر و بازنمايانندۀ امر الهي در مراحل مختلف تاريخ (اعم از تاريخ دين و تاريخ هنر) مي‌داند. در هنر مدرنيسم، پيكرۀ انسان به عنوان مأمن و معبد روح، متلاشي شده است و هنر پيكرسازي ديگر نمي‌تواند بيان‌گر امر الهي باشد. در واقع بنياد پيكرسازي مدرن، اصالت بشر است و امور فردي و اجتماعي انساني جايگزين امر الهي مي‌شود. در اين مقالۀ تلاش شده است نسبت بين امر الهي و اعلام پايان هنر توسط هگل مورد تأمل قرار گيرد سپس گسست از بيان امر الهي در پيكرسازي مدرن بررسي شود. نتايج به دست آمده حاكي از آن است كه تلقي سكولار از پيكرسازي مدرن مي‌تواند از بطن انديشۀ هگل بيرون كشيده شود.