توسعه شناخت فضاي جغرافيايي از طريق تجربيات معمارانه (نمونه موردي: بررسي شناخت فضايي دانش آموزان دبستاني شهر تهران)

از آنجايي كه فضاي جغرافيايي يك فضاي ذهني است، به دليل تفاوت شناخت فضايي افراد مختلف، ادراك آن، از فردي به فرد ديگر قابل تغيير است. اين شناخت وابسته به تجربيات فرد از محيط پيرامونش بوده و قابل آموزش مي باشد. از سوي ديگر بهترين دوران براي اين آموزش، سنين پايين است. اما اين مسأله كمتر مورد توجه بوده است. لذا، هدف پژوهش حاضر، تعيين تأثير تجربيات معمارانه از محيط پيرامون بر شناخت فضايي دانش آموزان در شهر تهران بود. اين پژوهش به روش شبه آزمايش صورت گرفت. اين امر از طريق سنجش فهم پرسپكتيو و توانايي مسيريابي دانش آموزان قبل و بعد از تجربيات معمارانه ار محيط پيرامون انجام شد. در اين راستا، از پيش آزمون و پس آزمون همراه با گروه كنترل استفاده شد. مدل مورد استفاده، آزمون تحليل كواريانس يك طرفه (آنكوا) بود. آزمون ها شامل سنجش شناخت فضايي از طريق ترسيم پرسپكتيو از منظر با روش كروكي از تصوير ذهني منظر و تكاليف مسيريابي بود. براي سنجش اعتبار، از اعتبار صوري و براي سنجش پايايي از آلفاي كرونباخ استفاده شد كه ميزان آن براي شناخت فضايي و ابعاد آن بالاي۰/۷۰ است. معناداري در اثربخشي تجربيات معمارانه از محيط پيرامون در فهم پرسپكتيو و توانايي مسيريابي كه جزئي از شناخت فضايي هستند، توسعه شناخت دانش آموزان از فضاي جغرافيايي را نشان داد.