بررسي استفاده از ميدان مغناطيسي موضعي با فركانس بسيار پايين بر سطح خواب‌آلودگي در پرستاران شب‌كار: يك كارآزمايي باليني تصادفي‌شده

زمينه و هدف: پرستاران شب‌كار به‌واسطه تغيير در الگوي خواب، در طي روز در معرض عوارض ناشي از بي‌خوابي قرار مي‌گيرند. مطالعه حاضر با هدف بررسي اثر ميدان مغناطيسي موضعي با فركانس بسيار پايين بر سطح خواب‌آلودگي در زمان استراحت پرستاران شب‌كار انجام شد. روش بررسي: در اين كارآزمايي باليني متقاطع يك سوكور، 28 پرستار به‌طور تصادفي در دو گروه 14 نفري تابش و كنترل تقسيم شدند. گروه تابش طي 4 هفته، 8 مرتبه، بعد از شيفت شب تحت تابش ميدان مغناطيسي با شدت 200 ميكروتسلا و فركانس 10 هرتز به مدت 10دقيقه در ناحيه مركزي سر قرار گرفتند. پروتكل اجرايي گروه كنترل مانند گروه تابش، اما بدون اعمال ميدان مغناطيسي بود. به مدت 2 هفته (دوره شست‌وشو) مداخله‌اي صورت نگرفت و پروتكل فوق با جابه‌جايي گروه‌ها مجدداً تكرار شد. به‌منظور ارزيابي سطح خواب‌آلودگي از مقياس درجه‌بندي خواب‌آلودگي اِستنفورد استفاده شد. يافته‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS مورد ارزيابي قرار گرفتند. يافته‌ها: در بررسي نتايج، تفاوت معناداري بين ميانگين نمره خواب استنفورد در دوره اول و دوره دوم در بين گروه‌ها مشاهده نشد (0.30=P). همچنين تفاوت معناداري بين دوره‌هاي زماني و ترتيب قرار گرفتن در هر دوره (اثر دوره=0.96، اثر انتقال=0.97)ديده نشد. نتيجه‌گيري: اثرگذاري ميدان مغناطيسي موضعي بر بهبود خواب پرستاران شب‌كار معنادار نبود. علت آن ممكن است در به‌هم خوردن ريتم خواب شبانه روزانه پرستاران، آلودگي صوتي و روشنايي روز باشد نه اضطراب ناشي از شرايط كاري كه ميدان مغناطيسي بتواند بر آن تأثير‌گذار باشد٬ البته در اين خصوص نياز به بررسي و تحقيق بيشتري است.