همبستگي بين مهارت‌هاي ارتباطي با خودكارآمدي و صلاحيت باليني دانشجويان اتاق عمل دانشكده پيراپزشكي قم

زمينه و هدف:  اين مطالعه، باهدف بررسي همبستگي بين مهارت‌هاي ارتباطي با خودكارآمدي و صلاحيت باليني دانشجويان اتاق عمل دانشكده پيراپزشكي قم انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه، از نوع توصيفي‌همبستگي است. جامعه آماري، دانشجويان اتاق عمل سال 1400 دانشكده پيراپزشكي قم بودند كه به‌روش سرشماري وارد مطالعه شدند. به‌منظور جمع‌آوري داده‌ها، علاوه بر پرسش‌نامه جمعيت‌شناختي (سن، جنس، ترم تحصيلي)، از پرسش‌نامه‌هاي مهارت‌هاي ارتباطي كوئين دام، پرسش‌نامه صلاحيت باليني درك شده و خودكارآمدي باليني استفاده شد. سپس اطلاعات گردآوري‌شده با استفاده از نسخه 26 نرم‌افزار SPSS و روش‌هاي آمار توصيفي (فراواني، درصد، ميانگين و انحراف‌معيار) و آمار استنباطي (آزمون‌هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون، آزمون تي مستقل و آن,وا) تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها: نتايج مطالعه حاضر نشان داد همبستگي آماري معنادار و مثبتي بين مهارت‌هاي ارتباطي با صلاحيت باليني (r=0.478, P≤0.001) و مهارت‌هاي ارتباطي با خودكارآمدي باليني (r=0.445, P≤0.001) وجود داشت. نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد بين مهارت‌هاي ارتباطي با خودكارآمدي باليني و صلاحيت باليني دانشجويان، همبستگي مثبت و معناداري وجود دارد؛ بنابراين باتوجه‌به اهميت مهارت‌هاي ارتباطي در ارائه مراقبت ايمن و باكيفيت، پيشنهاد مي‌شود مديران آموزشي و برنامه ريزان، به تعليم مهارت‌هاي ارتباطي در برنامه آموزشي دانشجويان -به‌ويژه دانشجويان اتاق عمل-  به‌شيوه‌اي مؤثر و مستمر توجه كنند.