بررسي تأثير مداخله آموزشي بر نحوه تجويز آنتي‌بيوتيك‌ها توسط دندانپزشكان عمومي شهر قم طي دو دوره سه ماهه

زمينه و هدف: مصرف بي‎رويه آنتي‎بيوتيك‎ها به‌دليل مقاومت ميكروبي و تحميل هزينه‏هاي درماني اضافه بر بيمار از نگراني‎هاي جامعه پزشكي مي‎باشد. هدف از مطالعه‎ حاضر بررسي تأثير دوره بازآموزي بر نحوه تجويز آنتي‎بيوتيك در دندانپزشكان عمومي استان قم بود. روش بررسي: در اين مطالعه مداخله‌اي آموزشي، آنتي‎بيوتيك‎هاي تجويزشده توسط دندانپزشكان عمومي استان قم شامل 22418 نسخه در قالب بيمه‎هاي خدمات درماني و تأمين اجتماعي در 2 گروه 67 نفره آزمايش و كنترل در 2 دوره‎ 3 ماهه،‎ مورد بررسي قرار گرفت. براي تجزيه‌و‌تحليل نتايج از آمار توصيفي شامل ميانگين، انحراف‌معيار و درصد و فراواني استفاده شد. همچنين  براي مقايسه‎‎  2 گروه آزمايش و كنترل برحسب ميزان خطا، از آزمون آماري كاي‏اسكوئر استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين تعداد نسخ تجويزشده توسط هر دندانپزشك در گروه آزمايش قبل و بعد از بازآموزي به‌ترتيب 62.7 و 72.9 بود (0.043=P) و ميزان تجويز بعد از بازآموزي افزايش يافته بود. ميانگين تعداد نسخ در گروه كنترل قبل و بعد از بازآموزي به‌ترتيب 96.8 و 100.06 بود (0.57=P) و نسخ تجويزشده اختلاف معناداري با يكديگر نداشت. ميانگين تعداد نسخ حاوي آنتي‎بيوتيك تجويزشده توسط هر دندانپزشك قبل از بازآموزي در گروه آزمايش و كنترل به‌ترتيب 95.4±62.7 و 134.5±96.8 بود كه ميزان تجويز بعد از بازآموزي افزايش يافته بود، اما اختلاف معنا‎‎داري با يكديگر نداشتند (0.09=P). نتيجه‌گيري: مداخله آموزشي در رسيدن به اهداف خود نسبتاٌ ناموفق بود. فقدان انگيزه كافي، عدم‌استفاده از روش‌هاي آموزشي مفيد و مؤثر و عدم‌مشاركت در بحث‌ها مي‌تواند در اين نتايج، دخالت داشته باشد.