طراحي و اجراي برنامه تماس زودرس با بيمار و بررسي اثر آن بر مفهوم همدلي در دانشجويان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي قم

زمينه و هدف: همدلي از مفاهيم بسيار مهم در امر مراقبت و درمان است. اين مطالعه با هدف طراحي و اجراي برنامه تماس زودرس با بيمار و بررسي اثر آن بر مفهوم همدلي در دانشجويان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي قم انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه به‌روش مداخله‌اي انجام شد. 64 نفر از دانشجويان در مقطع فيزيوپات به‌روش نمونه‌گيري به‌صورت دردسترس وارد مطالعه شدند. سپس به‌صورت تصادفي به 2 گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. ابزار مورد استفاده در اين مطالعه پرسش‌نامه همدلي جفرسون بود. ابتدا به هر 2 گروه آزمايش و كنترل، پرسش‌نامه همدلي جفرسون داده شد. سپس در هر 2 گروه (آزمايش-كنترل) آموزش همدلي با بيمار داده شد. در مرحله بعدي درگروه آزمايش، 3 جلسه حضور در بخش‌هاي بيمارستاني ترتيب داده شد. در مرحله بعدي با استفاده از پرسش‌نامه‌هاي همدلي جفرسون ميزان همدلي با بيماران مورد سنجش قرار گرفت. در مرحله آخر تمامي اطلاعات با نسخه 22 نرم‌افزار SPSS و با آزمون‌هاي آماري كاي‌دو و تي زوجي تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌ها: قبل از مداخله بين 2 گروه، نمره همدلي تفاوت آماري معناداري نداشت، اما در بعد از مدخله در گروه آزمايش، نمره همدلي 10.32±74.04 و در گروه كنترل، نمره همدلي 8.14±68.31 بود. بنابراين، تفاوت آماري معناداري بين نمره همدلي در بعد از مداخله بين گروه‌ها يافت شد. نمره همدلي قبل از مداخله 8.56±65.06 و بعد از مداخله اين نمره به عدد 9.72±71.35 افزايش پيدا كرد. بين نمره قبل و بعد از مداخله تفاوت آماري معناداري يافت شد (005 P). نتيجه‌گيري: تماس زودرس با محيط بالين قبل از شروع دوره كارآموزي باعث افزايش نمره همدلي در دانشجويان پزشكي مي‌شود.