آرنت؛ خود و ارادۀ خودانگيخته

بخش عمدۀ نظرات آرنت دربارۀ «اراده» در آخرين اثر او يعني حيات ذهن آمده است كه بيشتر به تاريخ اراده، يعني تجربه‌ و تلاش‌هاي فيلسوفان براي نوشتن دربارۀ اين تجربه‌ها، اختصاص دارد. حكم آرنت تقريباً دربارۀ همۀ اين تلاش‌ها اين است كه آن‌ها نتوانسته‌اند حق تجربه‌هاي موردنظر را ادا كنند و اين شكست ريشه در سوگيري در تفكر دارد؛ بنابراين، شايد فرضيه‌اي معقول به نظر بيايد كه قصد آرنت ارائۀ تبييني بسنده‌تر دربارۀ اراده بوده است. هرچند آرنت تبييني واضح از نظريۀ خويش دربارۀ اراده به دست نمي‌دهد، اما اظهارات متعددي دربارۀ آن دارد و ذهن را با اين پرسش مواجه مي‌كند كه آيا اين اظهارات مي‌توانند تبييني منسجم به دست دهند يا خير. بنابراين، سؤالات ذيل پيش‌رو قرار مي‌گيرد: اين قوه چيست؟ اين قوه چطور با ساير قواي بشر و با «خود» يا «منِ اراده‌كننده» ارتباط برقرار مي‌كند؟ رابطۀ اين قوه با كنش چگونه است؟ توجيه آرنت از مفهوم خود و ارادۀ‌ خودانگيخته چيست؟ چرا آرنت بر ارادۀ خودانگيخته تأكيد دارد و آن را از تفكر جدا مي‌داند؟ و درنهايت، آرنت در رسيدن به تبيين منسجم از ارادۀ ‌خودانگيخته موفق عمل كرده يا خير.