تحليلي بر رفع چالش حق حاكميت و زمامداري در عصر غيبت با تأكيد بر تفكر اماميه

همسو با مسئله امامت، مقوله «زمامداري اسلامي» به‌عنوان يكي از فلسفه‌‌هاي آن از سوي شيعيان، مطرح است كه ذيل بحث «ولايت تشريعي» به آن پرداخته شده است. «ولايت تشريعي پس از پيامبر»، در امامان دوازده‌گانه تحقق يافته و تا پايان حيات امام حسن‌‌عسكري(ع) بي‌هيچ مشكلي ادامه داشته است؛ اما با شروع امامت امام زمان(عج) و غيبت آن حضرت، زمامداري ظاهري جامعه شيعي دچار چالش شد. اين مقاله با روش كتابخانه‌اي در گردآوري مطالب و رويكرد توصيفي _ تحليلي در پردازش داده‌ها؛ به خلاف ديدگاه كساني امثال آقاي عبدالكريم سروش و طرح مبحث «تشيع و چالش مردم‌‌سالاري»؛ ضمن اثبات امكان زمامداري در عصر غيبت، چگونگي تحقق آن را تبيين كرده و به اين نتيجه رسيده است كه در دوره‌‌ غيبت صغرا؛ مشكلي از لحاظ ولايت به معناي زمامداري امور براي شيعيان وجود ندارد؛ زيرا در غيبت صغرا، كم‌‌تر موضوعي پيدا مي‌‌شد كه حكم آن در روايات نيامده باشد و همچنين مردم با ارتباط با نايبان خاص، نياز خود را برطرف مي‌‌كردند و در دوره‌‌ غيبت كبرا نيز هرچند امكان ارتباط رسمي با امام وجود نداشته و ندارد؛ زمامداري امت در قالب نظريه ولايت فقيه استمرار دارد و توسط ولي‌فقيه جامع‌الشرايط اين چالش مرتفع مي‌‌گردد.