تبيين مولفه‌هاي زيباشناسانه نقاشي ژاپني دوره كاماكورا مبتني بر ذن بوديسم

در ميان هنرهاي ژاپني، نقاشي يكي از قديمي‌ترين انواع هنر ژاپني است و شامل طيف گسترده‌اي از گونه‌ها است. دوره كاماكورا (1192- 1333م.)، به‌دليل تاثيرگذاري بوديسم و ذن بوديسم در هنر، اهميت به‌سزايي دارد. در اين پژوهش، با هدف تبيين مولفه‌هاي زيباشناسانه فرمي و محتوايي نقاشي‌هاي ژاپني دوره كاماكورا در نسبت با ذن بوديسم، پس از بيان چارچوب نظري، 15 نمونه نقاشي از اين دوره تحليل مي‌شود. در اين پژوهش، گردآوري اطلاعات، با روش كتابخانه‌اي به‌همراه مشاهده تصاوير صورت پذيرفته و تحليل، با روش كيفي صورت مي‌پذيرد. اين پژوهش نشان مي‌دهد كه هنر ژاپني، هم‌چون دين ژاپني مي‌تواند متضمن مفاهيم دوگانه باشد. در دوره كاماكورا، قلم‌گيري نازك و سريع، رنگ‌هاي تخت و درخشان، تجسم فضا از زاويه ديد بالا، طبيعت‌گرايي و تزيينات ماهرانه در نقاشي‌ها به‌چشم مي‌خورد. روايت‌گري پرشور از ديگر ويژگي‌هاي نقاشي اين دوران است. اين مشخصات را مي‌توان نزديك به‌ويژگي‌هاي هنري بوديسم در فرهنگ ژاپني دانست. هم‌چنين، در نقاشي دوره كاماكورا، سادگي و واقع‌گرايي در تعادل با جنبه معنوي است. در موارد مطالعه شده از دوره كاماكورا، موضوعات روايي و مذهبي سهم زيادي داشتند. هم‌چنين، تعداد شخصيت‌هاي مذهبي و معمولي در اين آثار زياد است. موضوعات منظره و طبيعت و يا حيوانات سهم كمي دارند. تقريبا در تمامي موارد، زاويه ديد از بالا است. مجموع اين ويژگي‌ها، بيان‌گر تاثير ذن بوديسم بر هنر دوره كاماكورا است.