پيش نيازها و شرايط حكمراني دولت‌ها در دوران «پسا»ها با تاكيد بر ايران

اين مقاله در پاسخ به اين پرسش اصلي به نگارش درآمده است كه الزامات و بايسته هاي حكمراني دولت ها در«عصر پساها» كدام اند؟ بر كسي پوشيده نيست كه امروزه دو تحول عمده يكي در معرفت شناسي و ديگري تغيير بنيادين سيماي ايدئولوژيك جهان، امر سياسي را دستخوش دگرگوني جدي كرده است. اين دو دگرگوني، نهاد دولت و مسئله حكمراني آن در توسعه را به مهمترين اولويت سياست ورزي و نظريه ‌پردازي تبديل كرده است. با اين توضيح و در پاسخ به پرسش مطروحه نوشتار در دو بخش تنظيم شده است: در بخش نخست پس از ايضاح منطق گذار به عصر پساها و دلايل اهميت يافتن مقوله حكمراني، با بهره گيري از رهيافت هنجاري انتقادي كه وظيفه دولت ها را «تمهيدخيرهاي بنيادين» ميداند، مهمترين الزامات حكمراني توسعه را با تأكيد بر شرايط اخلاقي / بومي ايران به عنوان يكي از كشورهاي در مسير توسعه  مطرح كرده است. برآيند پژوهش نشان ميدهد مسائلي چون بازانديشي در فلسفه توسعه، توجه به ايده توسعه جايگزين، ارتقاي كيفي دولت توسعه گرا و غايت شناسي حكمراني توسعه با الزامات بومي از جمله مهمترين مواردي هستند  كه بايد به دستور كار دولت هاي طالب پيشرفت و من جمله دولت در ايران تبديل شود. مقاله حاضر به دليل طرح افق پيشِروي حكمراني دولت ها از چارچوب نظري هنجاري انتقادي استفاده كرده و روش آن توصيفي تحليلي است.