كسي بايد حقيقت عريان را بگويد: رومانس فراتاريخي در واش نوشته مارگارت رينكل

مقالۀ حاضر به بررسي پديدۀ مدل فضا مند تاريخ و ارتباط آن با سابلايم فراتاريخي مي پردازد. نويسنده با استفاده از رويكرد مطالعات تاريخ نگاري نوين و بهره گيري از نظرات منتقداني نظير هاچي ين و دولوز و تمركز بر موضوعاتي نظير «هم زماني» و «موزائيك» درپي پاسخ به اين پرسش بنيادي است كه چگونه «خودآگاهي پساتروما» و «سبك روايي هم پايه» و «مكانمندي تاريخي» حاكم بر رومانس فراتاريخي توانسته مقولۀ «تاريخ» را بازتعريف و گفتمان انسانگراي نئوليبرال را به چالش كشند؟ بدين منظور كتاب واش (2013) نوشتۀ مارگارت رينكل، نويسندۀ معاصر امريكايي، بررسي مي شود تا با تمركز بر تأثير گفتمان پسامدرنيته بر تاريخ نگاري خطي به مقولۀ نژادپرستي در امريكا، تلاش غرب بر حذف جنايات عليه سياهپوستان از تاريخ رسمي خود و فرايند تحميل تك صدايي نژادمحور بر گفتمان فرهنگي- سياسي غرب بپردازد. چنين استدلال مي شود كه با آغاز پسامدرنيته و واشكني كلان روايت تاريخ، ايدئولوژي رئاليسم بورژايي و تلاش آن بر بازنمايي «حقيقت» نيز زير سوال رفت. در چنين حالتي ساختار همنشين محور جايگرين ساختار استعاره محور تاريخ مي شود تا مدل ديالكتيك و «پيش روندۀ» تاريخ را به چالش كشد و آن را به منزلۀ «برساخت» گفتمان قدرت معرفي كند. اين امر مرز مابين حقيقت تاريخي و تخيل را فرو مي شكند و تاريخ را به امري زيباشناختي و چندبعدي تبديل مي كند كه قابل تفسير و درنتيجه چالش است.