تحليل ساختاري امامت شيعي در حكومت اسلامي در عصر غيبت با تكيه بر آراء امام خميني (ره)

موضوع حكومت در طول تاريخ بشر، از موضوعات مهم بوده كه مسلمانان هم تلاش كرده اند سازمان سياسي جوامع اسلامي را پي‌ريزي كنند. شيعيان نيز «امامت» را به عنوان نمونه عالي دولت اسلامي و از اركان اعتقادي براي اداره نظام سياسي بعد از پيامبر(ص) مي دانند كه در عصر غيبت در قالب «ولايت فقيه» اعمال مي شود. اين پژوهش با رويكرد توصيفي -تحليلي به بررسي «امامت» شيعي در بعد ساختارحكومت اسلامي در عصر غيبت از ديدگاه امام خميني (ره) پرداخته و نتايج به دست آمده حاكي است كه ولايت فقيه، ركن اصلي نظام شيعه در دوره غيبت و اساسي‌ترين نهاد ملحوظ در ساختار نظام جمهوري اسلامي است كه در عين سخن از تفكيك قوا، به دليل جلوگيري از تمركز نامشروع و فساد برانگيز قدرت، اين قوا نسبت به رهبري داراي استقلال نيستند. در تفكر «ولايت فقيه» به لحاظ مرزهاي قدرت، سه نظريه ملي‌گرايي اسلامي، صدور مطلق انقلاب و نظريه ام القري مطرح شده است كه انديشه‌هاي امام (ره) درباره مرزهاي ملي يا فراملي قدرت، ظهورات متفاوتي دارد و در خصوص فعاليت سياسي افراد معتقد است: احزاب و جمعيت‌ها و انجمن‌هاي سياسي و اقليتهاي مذهبي تا مادامي كه توطئه نكرده باشند، از آزادي برخوردارند.