بررسي آثار يارانه انرژي بر تحقق توسعه پايدار با استفاده از مدل‌هاي تصميم‌گيري چند معياره MADM و رويكردهاي ارزيابي TOPSIS و VIKOR مطالعه موردي كشورهاي: ايران، چين، هندوستان، عربستان، روسيه، آلمان، آمريكا و ژاپن

با عنايت به سياست گذاري بين المللي از سال 2015 مبني بر حركت در مسير توسعه پايدار و بنا به تضاد پرداخت يارانه انرژي با اهداف توسعه پايدار( SDG ) ، مطالعه حاضر به بررسي آثار پرداخت يارانه بر تحقق توسعه پايدار در كشورهاي منتخب مي پردازد. به اين منظور، با طراحي و ساخت شاخص تركيبي توسعه پايدار، عملكرد 5 كشور اول جهان به لحاظ پرداخت بيشترين يارانه انرژي، با اقتصادهاي بزرگ جهان از حيث بالاترين ميزان GDP (عمدتاً بدون پرداخت يارانه انرژي) مورد ارزيابي قرار گرفته است. شاخص تركيبي هدف بر اساس طراحي مدل هاي تصميم گيري چند معياره و استفاده از رويكردهاي هفتگانه: Z Score ، Max-Min ، McGranahan ، EJ-Scoring ، Guttman ، TOPSIS و VIKOR در بازه زماني 2020-1990 محاسبه، و نتايج حاصله در سطوح ايستا و پويا مقايسه گرديده اند. رتبه بندي كشورها در سطح پويا، ضمن رفع ايرادات موجود در سطح ايستا، بيانگر ارتباط منفي قوي بين پرداخت يارانه انرژي و تحقق توسعه پايدار مي باشد. همچنين نتايج، نشان دهنده اوضاع نامطلوب ايران در پرداخت يارانه انرژي (رتبه اول جهان) و تحقق توسعه پايدار (رتبه آخر بين كشورهاي مورد بررسي) بوده، در مقابل، آلمان بدون پرداخت يارانه انرژي، رتبه اول در اين مطالعه را كسب نموده است. نهايتاً نتايج آناليز حساسيت، بيانگر سهم بالاي شاخص اميد به زندگي، درآمد سرانه و شاخص آموزش در شاخص تركيبي هدف مي باشد.