حمل شيء بر خود: حمل اولي، شايع يا اينهماني منطق جديد

حمل از جمله ابزارهاي اصلي در تحليل هاي منطقي به حساب مي آيد. در ميان اقسام حمل، حمل شيء بر خود در فلسفه اسلامي مورد نقد و نظرهاي فراواني قرار گرفته است. از جمله اين نقد و نظرها چيزي است كه مي توان با ادبياتي پساصدرايي آنرا حمل اولي انگاري و يا حمل شايع انگاري حمل شيء بر خود دانست و يا مي توان با ادبياتي مرتبط با منطق جديد آن را اينهماني انگاري حمل شيء بر خود خواند. اما اگر در آراء پيشينيان به دقت توجه شود، آنگاه مي توان دريافت كه نمي توان به سادگي حمل شيء بر خود را ذيل هيچيك از عناوين حمل اولي، شايع و يا اينهماني منطق جديد قرار داد. در مقاله حاضر سعي مي شود تا نشان داده شود كه چگونه هر يك از برداشته هاي مزبور از حمل شيء بر خود با مشكلاتي مواجه است. در تحليل ها از تمايز دو مؤلفه «ما به الاتحاد» و «ما به التغاير» در حمل كه معمولاً به عنوان محك و معيار در مباحث فلاسفه اسلامي در مورد حمل پذيرفته شده است، استفاده مي شود.