تحليل جايگاه مفهوم تاب آوري سيستم‌هاي اجتماعي-اكولوژيك در مخاطرات محيطي استان چهارمحال و بختياري

پيشگيري مناسب‌ترين راهكار در مواجهه با مخاطرات طبيعي است. و تاب آوري به معناي حفظ ساختار و عملكرد سيستم اجتماعي-اكولوژيك دربرخورد با حوادث غيرمترقبه، يكي از شاخه‌هاي مهم پيشگيري است. استان چهارمحال و بختياري به دليل موقعيت جغرافيايي خاص، ساليانه با مخاطرات محيطي متعددي روبرو است. بر اين اساس در اين پژوهش جايگاه تاب آوري در مواجهه با مخاطرات محيطي در سيستم حكمراني اين استان مورد بررسي قرار گرفت. بدين منظور از روش تحليل - سلسله مراتبي(AHP) استفاده شد. در فرآيند AHP براساس روش مقايسه زوجي معيارها و زير معيارها، ميزان ارتباط هر دو معيار و زيرمعيار با هم مقايسه و نمره بين 9-1 به آنها تعلق مي‌گيرد. داده‌هاي پژوهش بر مبناي روش دلفي و فرآيند تصميم گيري سلسله مراتبي تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد كه از نظر كارشناسان ارزيابي تاب آوري سيستم‌هاي اجتماعي-اكولوژيك استان چهارمحال و بختياري در برابر تغييرات اقليمي(4/51)، خشكسالي(2/09) و فرسايش خاك(2/02) به ترتيب در الويت اول تا سوم قرار مي‌گيرند. به اين دليل تغييرات اقليمي مورد توجه عمده كارشناسان قرار گرفت كه در سطح استان چهارمحال و بختياري در دو دهه گذشته نسبت بارش باران به برف تقريبا جابه جا شده است. به طوري كه از 70% برف و 30% باران، به 70% باران و 30% برف رسيده است. اين در حالي است كه عمده فعاليت‌هاي اقتصادي و راه‌هاي امرار معاش در استان به ذخاير برف بستگي دارد.