ارزيابي قابليت مراتع كوهستاني درميان خراسان جنوبي براي بهره‌‌برداري طبيعت‌‌گردي

طبيعت‌‌گردي، به‌‌عنوان يك فعاليت جنبي مرتعداري؛ مي‌‌تواند در ارتقاء سطح زندگي مرتعداران، موثر باشد و به‌‌واسطه اقتصادي كردن مرتعداري، باعث كاهش فشار چرا بر مراتع، شود. در اين راستا، پژوهش حاضر، با هدف ارزيابي قابليت مراتع درميان خراسان جنوبي، جهت استفاده طبيعت‌‌گردي، بر مبناي عوامل محيطي و اكولوژيكي (اقليم، توپوگرافي، خاك، فاصله از منابع آب و جاذبه‌‌هاي پوشش گياهي) و زيرساخت‌‌ها (فاصله از شهر و فاصله از جاده و مسيرهاي دسترسي)، انجام شد. از تلفيق نقشه‌‌ها در محيط GIS و بر مبناي رويكرد عامل محدودكننده فائو ، شايستگي مراتع منطقه ، تعيين گرديد. بر مبناي نتايج، 36/7 درصد از مراتع، در طبقه شايستگي متوسط (S2)، 46/5 درصد در طبقه شايستگي كم (S3) و 16/8درصد در طبقه غير شايسته (N) از لحاظ طبيعت‌‌گردي قرار دارند. در اين ارتباط، 61/5 درصد از مراتع منطقه، براي چراي دام، داراي شايستگي كم (S3) و 38/5 درصد، غير شايسته (N)،مي‌‌باشند. درصد پوشش گياهي و وضعيت نامناسب فرسايش خاك، محدودكننده شايستگي تيپ‌‌هاي گياهي براي طبيعت‌‌گردي و چراي دام مي‌‌باشد. لازم است با كاهش تعداد دام و چراي دام مطابق با اصول اكولوژيكي؛ از مراتع منطقه، جهت طبيعت‌‌گردي در كنار دامداري ، استفاده نمود. اين امر، علاوه بر جبران مسايل اقتصادي ناشي از كم كردن تعداد دام؛ احياي پوشش گياهي را نيز سبب خواهد شد. با توجه به لزوم حفظ مراتع، مي‌‌‌توان پارك‌‌هاي جنگلي را جهت اسكان گردشگران، تا شعاع مناسبي از مراتع مورد نظر، ايجاد و با جايابي سكوهاي تماشا از دور و پياده‌‌روها، از ميزان خسارت به پوشش گياهي و تخريب خاك، كم كرد.