فرم و معنا در داستان «مراء كردن روميان و چينيان در علم نقاشي» مولانا در مقايسه با اثر «آينۀ آسمان» آنيش كاپور

بيان مسئله: مبحث فرم و معنا هميشه در روند شكل‌گيري اثر هنري جزو لاينفك مباني هنر بوده است. همانطور مولانا در داستان «روميان و چينيان» به ارتباط ظريف ميان فرم و معنا از نظر‌گاهي عارفانه پرداخته است. از ديگر سو، اثر «آينۀ آسمان» آنيش كاپور كه به‌عنوان اثري حجمي در هنر معاصر از جايگاه ويژه‌اي برخوردار است، در مقايسه با ديدگاه مولانا داراي نقاط مشتركي است و پژوهش حاضر درصدد است تا به ‌آن‌ها بپردازد و اين مهم را بررسي كند كه چگونه و با چه زبان مشتركي، فرم و معنا در اين آثار كه در تقابل تاريخي بسيار زيادي هستند، مورد مطالعه قرار مي‌گيرد؟هدف: مولانا به مقولۀ معنا نگاهي بسيار فراتر از زمان خويش داشته است؛ همين ويژگي باعث شده است كه به زبان هنر معاصر بسيار نزديك باشد. لذا پژوهش حاضر درصدد است كه با مقايسۀ ارزش معنا در داستان « مراء كردن روميان و چينيان در علم نقاشي » مولانا و «آينۀ آسمان» آنيش كاپور به مفهومي جديد دست يابد، به ‌نوعي كه با زبان هنر معاصر نيز در ارتباط باشد.روش پژوهش: پژوهش حاضر به‌صورت توصيفي-تحليلي مورد مطالعه قرار گرفته است و با مراجعه به منابع كتابخانه‌اي، مفاهيم فرم و معنا در هنر معاصر و جايگاه و رابطه آن‌ها را در انديشۀ و عرفان اسلامي بيان كرده است.يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد داستان « مراء كردن روميان و چينيان در علم نقاشي » و اثر «آينۀ آسمان» در اهميت نقش معنا تا آن اندازه كوشيده‌اند كه حتي منجر به حذف فرم نيز گرديده است. اين دو اثر تا حد بسيار زيادي از لحاظ فرم به يكديگر نزديك‌اند، اما زبان معنايي آن‌ها با توجه به بستر زماني كه در آن قرار گرفته‌اند نسبت‌ به يكديگر متفاوت است.