اثربخشي آموزش خوددلسوزي شناختي بر ابعاد خستگي، خودانتقادي و اجتناب هيجاني بيماران ام. اس

اين پژوهش با هدف اثربخشي آموزش خوددلسوزي شناختي بر ابعاد خستگي، خودانتقادي و اجتناب هيجاني بيماران ام. اس انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون و پيگيري (2 ماهه) بود. آزمودني‌ها با دامنه سني 40-20 سال و با مقياس ناتواني جسماني (EDSS) 1 تا 5.5 و هدفمندانه انتخاب و به صورت تصادفي به گروه‌ آزمايشي (آموزش خوددلسوزي شناختي) و گواه تقسيم شدند. هر دو گروه در مرحله پيش‌آزمون- پس‌آزمون و پيگيري 2 ماهه به پرسشنامه‌هاي خستگي فيسك (1994)، خودانتقادي تامسون و ظروف (2004) و اجتناب هيجاني كندي (2015) پاسخ دادند. گروه آزمايش 10 جلسه آموزش خوددلسوزي شناختي را به صورت هفته‌اي يكبار به مدت 1.5 ساعت دريافت كردند. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از روش تحليل كوواريانس آميخته با اندازه‌گيري مكرر تحليل شدند. نتايج حاصل از تحليل كوواريانس آميخته با اندازه‌گيري مكرر نشان داد كه آموزش خوددلسوزي شناختي بر كاهش ابعاد خستگي، خودانتقادي و اجتناب هيجاني بيماران ام. اس اثربخش هستند (0.001≥P). همچنين اثرات مداخله پس از 2 ماه پيگيري بر روي كاهش نمرات خستگي، خودانتقادي و اجتناب هيجاني حفظ شد. براساس نتايج اين پژوهش مي‌توان از آموزش خوددلسوزي شناختي در كنار مداخلات دارويي براي كاهش خستگي، خودانتقادي و اجتناب از تجارب هيجاني بيماران مولتيپل اسكلروزيس در مراكز درماني استفاده نمود.