شنوايي از ديدگاه ملاصدرا و عصب ‌شناسي

شنوايي يكي از مفاهيمي است كه همواره مورد توجه فيلسوفان اسلامي مانند ملاصدرا و دانشمندان علوم اعصاب بوده است. در فلسفه و علوم اعصاب، شنوايي به عنوان قوه‌اي معرفي مي‌شود كه صوت را درك مي-كند. درك صوت شامل مراتب حسي، خيالي و عقلي است، كه يافته‌هاي علوم اعصاب و فلسفه در اين زمينه مكمل يكديگر هستند. از ديدگاه علوم اعصاب اصوات در مراتب حس و خيال (حافظه) فرآيند پيچيده‌اي را در سيستم شنوايي محيطي و مركزي پشت سر مي‌گذارند كه منجر به ادراك شنوايي مي‌شود. اما ملاصدرا تبيين علماي طبيعي از شنوايي را مخدوش مي‌داند و معتقد است كه در اين تعاريف علل اعدادي با علل فاعلي خلط گرديده است. صدرا معتقد است وقتي نفس از طريق بدن و تعلق به بدن با عالم طبيعت و خارج ارتباط برقرار كرد، صورتي مماثل با شي خارجي را در حيطه خود (نفس) انشاء مي‌كند. در واقع اين روح است كه حقيقت صوت را خلق مي‌كند. اين ماهيت تجردي شنوايي، خود را در مراحل بالاتر آن، يعني شنود مثالي و عقلي، آشكارتر مي‌سازد.