تحليل تأثير پوياي شاخص كيفيت نهادي فساد بر اميد به زندگي به عنوان شاخصي از سلامت در كشورهاي منتخب آسيايي در حال توسعه (رويكردي از مدلPMG)

سلامت به عنوان يك كالاي ويژه و حق اساسي همه مردم همواره مورد توجه سياست‌گذاران بوده است. فساد به عنوان يكي از شاخص‌هاي كيفيت نهادي مي‌تواند موجب سوق دادن منابع جامعه به سمت گروه‌هاي خاص شده و باعث بروز كمبود منابع در زمينه‌هايي مانند سلامت ‌شود. لذا پديده فساد مي‌تواند يكي از موانع دستيابي به اهداف سلامت در هر جامعه‌اي باشد. هدف اين مقاله بررسي تأثير دو شاخص متفاوت فساد بر اميد به زندگي، در 10 كشور آسيايي منتخب در حال توسعه، براي دوره 1996 تا 2015 مي‌باشد. بدين منظور از روش اقتصاد‌سنجي ميانگين گروهي تلفيقي (PMG) استفاده شد. نتايج برآورد نشان داد كه در هر دو الگو، كاهش فساد، بر اميد به زندگي تأثير مثبت و معني‌داري در بلند‌مدت داشته‌اند. اما در كوتاه مدت، تنها شاخص كنترل فساد معرفي شده توسط بانك جهاني بر اميد به زندگي تأثير معنادار و منفي داشته است. به عبارتي فساد در كوتاه مدت توانسته از طريق دور زدن موانع قانوني موجود در بخش سلامت بر سلامت تأثير مثبت بگذارد. اما در بلندمدت تأثيرات منفي فساد بيشتر بوده و بنابراين فساد در بلندمدت تأثير منفي بر سلامت داشته است.