بررسي اثر همه‌گيري Covid-19 بر امنيت آبي، امنيت غذايي و محيط‌زيست‌ در ايران

با توجه به گسترش سريع ويروس كرونا و ميزان بالاي مرگ‌ومير ناشي از آن، نوشتار حاضر به بررسي ارتباط ميان ويروس كرونا، امنيت آبي و غذايي و محيط‌زيست پرداخته است. همه‌گيري Covid-19 منجر به افزايش استفاده از آب در كشور شده است و در برخي از نقاط خشك كشور كه از منظر شاخص فقر آبي و تأمين حقابه محيط‌زيست داراي امنيت آبي ضعيفي بوده و يا بعضاً با ناامني آبي مواجه است، از منظر آب ناامن‌تر شده‌اند. همه‌گيري ويروس كرونا و اجرايي شدن مصوبات ستاد ملي مبارزه با ويروس كرونا، آثار مثبت زيادي بر روي محيط‌زيست داشته كه مي‌توان به كاهش آلودگي هوا در كلان‌شهرها، كاهش توليد گازهاي گلخانه‌اي، كاهش آلودگي زيست‌بوم‌ها اشاره كرد. البته ذكر اين مسئله نيز ضروري است كه در خانه‌ماني مردم منجر به توليد پسماندهاي بيشتري شده كه در صورت عدم بازيافت اين پسماندها، خود مي‌تواند براي محيط‌زيست مخاطره‌آميز باشد. از طرفي همه‌گيري Covid-19 بر روي اقتصاد و معيشت مردم اثر سوئي داشته و فعاليت‌هاي اقتصادي و امنيت شغلي مردم را به مخاطره انداخته است. همه‌گيري Covid-19 بر اساس سند ملي تغذيه و امنيت غذايي كشور (1399-1391) و پژوهش‌هايي كه درگذشته براي تعيين امنيت غذايي استان‌هاي كشور انجام شده است، امنيت غذايي در كشور را نيز دچار مشكل كرده است. ويروس كرونا درس‌هاي زيادي را به جامعه بشري آموخته است كه مي‌توان به افزايش رعايت بهداشت فردي و مشاركت جمعي اشاره كرد؛ از طرفي براي پيشبرد اهداف مديريتي و رفع بحران‌هاي موجود نظير گرمايش جهاني و بحران آبي مي‌توان از مشاركت جمعي بهره جست.