اثربخشي درمان شناختي-رفتاري مثبت‏ نگر بر بي‌حوصلگي و اهمال كاري تحصيلي دانش آموزان دختر

هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي درمان شناختي-رفتاري مثبت نگر بر بي‌حوصلگي و اهمال‌كاري تحصيلي بود. اين پژوهش به روش شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل انجام شد. جامعه آماري پژوهش دانش‏ آموزان دختر مقطع يازدهم دبيرستان شهرري در سال تحصيلي 1399- 1398 بودند. تعداد 34 دانش آموزان به صورت تصادفي ساده انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايشي (17 نفر) و كنترل (17 نفر) قرار گرفتند. جهت گردآوري داده ها از مقياس چندبعدي حالت بي‌حوصلگي (فالمن و همكاران، 2013) و مقياس اهمال‌كاري تحصيلي (سولومون و راثبلوم، 1984) استفاده شد كه در دو مرحله (پيش آزمون و پس آزمون) توسط دانش آموزان تكميل شدند. در اين پژوهش، مداخله (درمان شناختي-رفتاري مثبت نگر) طي 10 جلسه 60 دقيقه اي براي گروه آزمايش اجرا شد و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكرد. براي تحليل داده ها از تحليل كوواريانس چند متغيري استفاده گرديد. نتايج نشان داد بين ميانگين نمره پس آزمون دو گروه آزمايش و كنترل در متغيرهاي بي‌حوصلگي و اهمال‌كاري تحصيلي تفاوت معناداري وجود دارد. لذا، بر اساس نتايج پژوهش درمان شناختي-رفتاري مثبت نگر بر كاهش سطح بي-حوصلگي و اهمال كاري تحصيلي دانش آموزان مؤثر است.