شناسايي عوامل استحكام‌بخش ازدواج در فرهنگ ايران

افزايش آمار طلاق وناسازگاري در بين زوجين در ده سال اخير وكاهش رفاه خانوادگي بيانگر ضعف جوانان درشناسايي معيارهاي ازدواج پايدار مي باشد. اين موضوع علاوه بر اينكه تحكيم بنيان خانواده را به خطر مي اندازد موجب افزايش انحرافات وآسيب‌هاي اجتماعي وفرهنگي در كشور مي‌گردد. پژوهش‌هاي ساليان اخير نيز بيشتر معطوف بر شناسايي عوامل نارضايتي زوجين و بررسي علل طلاق بوده و كمتر به عوامل استحكام بخش ازدواج و روابط زوجين پرداخته شده است. بر اين اساس هدف پژوهش حاضر، شناسايي عوامل استحكام‌بخش ازدواج با در نظر گرفتن فرهنگ ايراني مي باشد. اين مطالعه از نوع آميخته بود. در بخش كيفي از رويكرد تحليل محتوا و مرور منابع و ادبيات پژوهش‌هاي ده سال اخير و در بخش كمي داده هاي جمع آوري شده در بخش كيفي با استفاده از روش توصيفي و همبستگي پيرسون وتحليل عاملي تاييدي با استفاده از نرم افزار 24 AMOS تجزيه و تحليل شدند. افراد گروه نمونه با درنظرگرفتن معيارهاي ورودي و به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. يافته هاي پژوهش نشان داد كه عوامل زمينه اي همچون: خانواده مبداء و مؤلفه هاي فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي وعوامل فردي همچون ويژگي‌هاي شخصيتي و اخلاقي وعوامل همسرگزيني شامل همساني وتوافق نظر و كفايت عقلاني و عوامل زوجي شامل مسايل جنسي/زناشويي، مهارت هاي ارتباطي و مسايل فرزندآوري و تربيت فرزند به عنوان عوامل استحكام بخش خانواده شناسايي شدند. براساس نتايج تحقيق مشخص شد كه هريك از عوامل استحكام بخش شناسايي شده در بخش كيفي از توان قابل قبولي براي سنجش پايداري ازدواج برخوردار بودند. اين نتايج به مشاوران و روان شناسان ازدواج و خانواده و ساير متخصصان حوزه خانواده و ازدواج كمك مي‌كند تا بتوانند درعرصه كمك به جوانان در آستانه ازدواج و افزايش رفاه زوجين و كاهش آسيب هاي اجتماعي‌ سودمندتر وحرفه‌اي‌تر عمل كنند.