تأثير آموزش شفقت به خود بر مؤلفه هاي كيفيت زندگي مادران كودكان با اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي

پژوهش حاضر باهدف اثربخشي آموزش خود شفقت ورزي بر كيفيت زندگي مادران كودكان با اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي انجام شد. در اين پژوهش از روش شبه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه گواه استفاده‌شده و جامعه آماري آن نيز شامل مادران كودكان 5 تا 11 سال پسر و دختر با اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي شهر رشت در سال 1400-1399 بود. نمونه موردمطالعه نيز شامل 28 مادر از جامعه آماري مذكور به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه به شيوه تصادفي جاي‌دهي شدند. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه هفتگي در دوره آموزشي شفقت به خود به‌صورت گروهي شركت داده شدند. هر دو گروه در دو مرحله پيش‌آزمون و پس‌آزمون با پرسشنامه كيفيت زندگي فرم كوتاه (1996) ارزيابي شدند. براي تحليل داده‌ها از تحليل واريانس چند متغيري و t مستقل استفاده شد. نتايج نشان داد كه مداخله آموزش خود شفقت ورزي اثر معناداري بر نمره مؤلفه‌هاي كيفيت زندگي (سلامت جسمي، سلامت روان‌شناختي، روابط اجتماعي و سلامت محيط اطراف) داشته، در مرحله پس‌آزمون نمرات كيفيت زندگي گروه آزمايش به‌طور معناداري افزايش يافته است (p 0.001). آموزش خود شفقت ورزي در مقايسه با ساير آموزش‌ها مي‌تواند نتايج بسيار مفيدي براي مادران، به‌ويژه در جهت افزايش كيفيت زندگي آن‌ها داشته باشد و مي‌تواند به‌عنوان يكي از محورهاي آموزش والدين در مقايسه با ساير روش‌ها و آموزش‌ها، معرفي و اجرا شود.