آزمون مدل ساختاري سرمايه‌هاي روان‌شناختي با اميد به زندگي در زنان داراي كودك معلول ذهني- حركتي: نقش ميانجي حمايت اجتماعي ادراك‌شده و سرزندگي

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي گرانه حمايت اجتماعي ادراك شده و سرزندگي در رابطه سرمايه هاي روان‌شناختي با اميد به زندگي در زنان داراي كودك معلول ذهني- حركتي شهرستان نيشابور بود. روش پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي است. جامعه ي پژوهش كليه زنان داراي كودك معلول ذهني- حركتي در شهر نيشابور در سال 1400 بودند كه تعداد 205 نفر به‌صورت در دسترس به‌عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. در اين پژوهش از مقياس حمايت اجتماعي ادراك شده زيمت و همكاران (1988)، مقياس اميد به زندگي اشنايدر و همكاران (1991)، مقياس سرمايه روان‌شناختي لوتانز (2007) و مقياس احساس سرزندگي رايان و فردريك (1997)، استفاده شد. جهت تجزيه‌وتحليل داده ها نيز از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل مسير استفاده شد. نتايج نشان داد كه سرمايه روان‌شناختي به‌صورت مستقيم بر اميد به زندگي (0.89) و به‌صورت غيرمستقيم يعني از طريق حمايت اجتماعي بر اميد به زندگي (0.04) تأثيرگذار بود (0.01 p-value). همچنين نتايج حاكي از آن بود كه سرزندگي در رابطه سرمايه روان‌شناختي با اميد به زندگي در زنان داراي كودك معلول ذهني- حركتي نقش ميانجي نداشت (0.05 p-value). بر اساس يافته هاي اين پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه رابطه سرمايه روان‌شناختي با اميد به زندگي زنان داراي كودك معلول ذهني و حركتي يك رابطه خطي ساده نيست و حمايت اجتماعي مي تواند اين رابطه را ميانجي گري نمايد.