مقايسه مدل هفت عاملي با مدل قيمت‌گذاري دارايي‌هاي سرمايه‌اي و مدل سه عاملي فاما و فرنچ براي پيش‌بيني بازده مورد انتظار سهام در بورس اوراق بهادار تهران

درك چرايي و چگونگي افزايش قيمت دارايي‌ها، يك نگراني عمده براي صنايع، سياست‌گذاران و سرمايه‌گذاران است. همين امر موجب جلب توجه محققان به موضوع قيمت‌گذاري دارايي‌ها بخصوص دارايي‌هاي پرخطر مانند سهام شده است. مدل قيمت‌گذاري دارايي‌هاي سرمايه اي تك عاملي (CAPM) و مدل سه عاملي فاما و فرنچ (1993) از جمله الگوهاي مشهوري هستند كه به دنبال توضيح انتظارات سرمايه گذاران براي بازده دارايي‌هاي پرخطر مي‌باشند و بسط‌هاي چندعاملي مختلفي از اين الگوها ارائه شده است. يكي از آخرين نسخه‌هاي اين الگوها، مدل هفت عاملي است كه انتظار مي‌رود در مقايسه با مدل CAPM و مدل سه عاملي فاما و فرنچ از قدرت توضيح دهندگي بالاتري برخوردار باشد. هدف اين مطالعه ارزيابي مدل هفت عاملي در بورس اوراق بهادار تهران و مقايسه آن با مدل CAPM و مدل فاما و فرنچ به منظور پيش‌بيني بازده مورد انتظار سهام شركت‌هاي فعال در بخش مالي بورس اوراق بهادار تهران طي دوره 1395:1 تا 1398:12 است. در اين مطالعه روش تخمين، الگوي خودتوضيح با وقفه‌هاي گسترده (ARDL) است. نتايج مطالعه نشان مي‌دهد كه مدل هفت عاملي، نسبت به مدل‌هاي CAPM و فاما و فرنچ برآورد بهتري از بازده مورد انتظار به‌دست مي‌دهد. همچنين در مدل هفت عاملي متغيرهاي نسبت ارزش دفتري به ارزش بازار، مومنتوم، نسبت گردش نقدينگي و شاخص كالا اثر منفي و معني‌داري بر روي بازده مورد انتظار دارند. اما عامل بازار، شاخص اوراق قرضه دولتي و اندازه شركت تاثير معني‌داري بر روي بازده مورد انتظار ندارد.