مديريت وزن و قافيه در ترجمۀ شعر

زبان را مي توان از يك منظر به دو لايۀ معنايي و فيزيكي تقسيم كرد. لايۀ معنايي متشكل از معناها و مفاهيم است، كه وجود عيني ندارند. لايۀ فيزيكي متشكل از عناصري است كه كلمات يا وزن و قافيه را مي‌سازند و عينيّت دارند. همه مي‌دانند كه لايۀ فيزيكي زبان، در ادبيات، به ويژه در شعر، كاربرد گسترده‌اي دارد؛ اما سؤال اين است كه آيا اين لايه را مي‌توان ترجمه كرد و آيا اين لايه را بايد ترجمه كرد؟ اگر پاسخ مثبت است، چگونه بايد اين كار را كرد؟ در اين مقاله تلاش مي‌شود به اين سؤال‌ها پاسخ داده شود. البته تمركز ما بر روي وزن و قافيۀ شعر است. از آنجا كه قالب‌هاي شعر كلاسيك فارسي و واژگان و مفاهيمي كه آن را پديد مي‌آورند محدود و تغييرناپذير هستند، اين شيوه نمي‌تواند ظرفي مناسب براي محتواي شعري فرهنگي ديگر باشد؛ از طرف ديگر، واژه‌هاي جديد در وزن‌هاي كلاسيك نمي‌گنجند، و اين به طراوت شعر منبع آسيب مي‌زند.  قصد ما معرفي يك اسلوب تازه در ترجمه است، متشكل از نوعي نثر آهنگين و نوعي قافيۀ توسعه‌يافته، كه تأثيرگذاري لايۀ فيزيكي يك شعر ترجمه‌شده را به حداكثر مي‌رساند، بدون آنكه وجه معناشناسانۀ آن را تضعيف كند.