جواز مشروط در توليدات تراريخته

حسب گزارش هاي مكرّر از منابع رسمي بين المللي، با افزايش رشد جمعيت در جهان معاصر و تحديد ذخاير زير زميني در آينده اي نه چندان دور، تهديد كمبود غذا براي نسل هاي آينده به طور جدّي مطرح است. يكي از راهكارهاي برون رفت از اين معضل پيش رو، استفاده از روش هاي مهندسي ژنتيك براي تغيير ژن گياهان و موجودات به نام تراريخته است. پژوهش حاضر كه به روش توصيفي- تحليلي سامان يافته است با هدف پاسخ به اين پرسش است كه حكم شرعي چنين محصولاتي از منظر فقيهان چيست؟ يافته هاي پژوهش حكايت از آن دارد كه حكم دستكاري ژنتيكي مواد غذايي مورد اختلاف فقيهان است؛ برخي از فقها چنين تغييراتي را به نوعي تغيير در نظام خلقت تلقّي كرده و حسب قواعد دفع ضرر احتمالي و ترك مشتبهات، استفاده از آن را محلّ اشكال مي دانند. عده اي ديگر با عنايت به منفعت عقلايي مترتّب بر اين فنّاوري و استناد به اصل اباحه و اصل مصلحت، برخورداري از آن را بلامانع مي انگارند. نگارندگان با عقيده بر جواز مشروط در استفاده از محصولات تراريخته، ديدگاه معتدل و منصفانه اي ارائه نموده و بر اين عقيده تأكيد مي ورزند كه بايسته است فرايند توليد و مصرف اين قبيل محصولات با نظارت متخصّصين داخلي صورت پذيرد و ضرر قابل معتنابهي بر آن متصوّر نباشد.