تحليل و مديريت خطر سيلاب‌هاي شهري با رويكرد ژئومورفولوژي (كلانشهر كرج)

اين تحقيق با هدف تحليل ژئومورفولوژيك حوضه هاي آبريز كلانشهركرج براي مديريت و كاهش خطر سيلاب انجام شد. ابتدا پهنه هاي سيل خيز و مناطق داراي توان آبگرفتگي شناسايي شد. كانال هاي طالقاني، موذن و دلمبر به ترتيب آب هاي سطحي حاصل از زيرحوضه هاي طالقاني، سياه كلان و دلمبر را به سمت كلكتور جمع كننده بهشتي هدايت مي كنند. ظرفيت اين سه كانال براي دوره بازگشت پنجاه ساله به ترتيب 0.38، 0.68 و 2.53 مترمكعب بر ثانيه طراحي شده است. نتايج حاصل از مدل HecRAS نشان داد كه سيلاب دوره بازگشت پنجاه ساله آبراهه هاي طالقاني، سياه كلان و دلمبر به ترتيب 0.42، 0.81 و 2.64 مترمكعب بر ثانيه است. بنابراين با وقوع چنين سيلابي به علت عدم گنجايش ظرفيت انتقال كانال هاي مصنوعي موجود، آب مازاد سطحي به سيلاب هاي شهري منجر مي شود. همچنين با اجراي مدل TOSIS مشخص شد كه بيش از 55 درصد از سطح كلانشهركرج، توان آبگرفتگي خيلي زياد و زياد دارد. براي مديريت سيلاب اين مناطق نيز از سه روش شامل استخرهاي مصنوعي به منظور پخش سيلاب، ايجاد زيرساخت هاي سبز و چاه هاي جذبي استفاده شد. با استفاده از روش WASPAS و بولين، چهار پهنه مستعد براي ذخيره سيلاب شناسايي شد كه با فرض ذخيره آب به عمق دو متر در هر يك از پهنه ها، در مجموع بيست هزار متر مكعب از حجم آب سيلاب مهار خواهد شد. همچنين با استفاده از مدل MCE، شانزده موقعيت مناسب براي حفر چاه جذبي پيشنهاد شد. مجموع چاه هاي جذبي پيشنهادي با قطر حفاري دو متري مي توانند 16880 مترمكعب از آب سطحي را ذخيره كنند. گزينه ديگري كه از آن براي مديريت سيلاب استفاده مي شود، بهره گيري از زيرساخت سبز است. درصد تراكم پوشش گياهي نيز با استفاده از مدل FCD به دست آمده است. پهنه هاي داراي تراكم پوشش گياهي كمتر از 25 درصد در منطقه، داراي توان توليد رواناب سطحي بيش از 250 ميلي متر است. با افزايش زيرساخت هاي سبز در كرج، توان توليد رواناب سطحي به ميزان پنجاه تا هفتاد ميلي متر كاهش مي‌ يابد.