تحليل تأثير تكتونيك و فرسايش بر تحول چشم‌انداز‌هاي زاگرس شمال غرب با استفاده از نيمرخ‌هاي توپوگرافي Swath

نيمرخ‌هاي طولي توپوگرافي نواري نيمرخ‌هاي (Swath)، از بهترين ابزارها براي به تصوير كشيدن تعادل طولاني مدت چشم‌انداز در پاسخ به تغييرات متقابل تكتونيك، سنگ‌شناسي و اقليم است. در پژوهش حاضر براي ارزيابي نقش تكتونيك فعال در تكامل چشم‌انداز از نظر بالاآمدگي و فرسايش، از نيمرخ‌هاي سوات در دو جهت موازي و عمود بر جريان كلي زاگرس در زاگرس شمال غرب استفاده شد. اين نيمرخ‌ها با استفاده از مدل رقومي ارتفاع، مقادير ميانگين، حداكثر و حداقل ارتفاع، ناهمواري محلي و چارك اول و سوم را مشخص مي‌كنند. همچنين محاسبه شاخص انتگرال هيپسومتري عرضي ارتقا يافته (THi*)، تغييرات هيپسومتريك را در عرض نيمرخ برجسته‌تر مي‌سازد. نتايج نشان مي‌دهد كه در تمام مقاطع به‌ويژه مقاطع عمود بر زاگرس، مقادير ناهمواري محلي زاگرس شكسته و چين‌خورده بالا است. در محدوده‌هايي كه مقدارTHi*  افزايش يافته ـ محدوده نزديك به گسل‌ها يا محور تاقديس‌هاي زاگرس چين‌خورده ـ مقدار ميانگين و چارك سوم به سمت منحني حداكثر جابه جا شده است كه اين امر بر جوان بودن ناهمواري دلالت دارد. اين مناطق، بر شبكه‌هاي زهكشي همراه با درّه‌هاي پرشيب در حال حفر انطباق دارد؛ علاوه بر اين، مقاطع عمود بر زاگرس كه تغييرات سوات را در واحدهاي مورفوتكتونيكي مجاور هم ـ زاگرس مرتفع، زاگرس چين‌خورده و پيش‌ژرفاي زاگرس ـ نشان مي‌دهند، نسبت به مقاطع موازي با زاگرس امكان بهتري را براي مقايسه پارامترهاي مذكور فراهم كرده‌اند. در مجموع، ناهمواري محلي زياد و تغييرات گسترده منحني‌هاي نيمرخ‌هاي سوات نشان مي‌دهد كه زاگرس، چشم‌اندازي تقطيع شده توسط فرايندهاي رودخانه‌اي است كه به سمت قسمت‌هاي جنوبي‌تر منطقه، شرق گسل اصلي زاگرس و غرب گسل جبهه كوهستان كاهش محسوس ناهمواري محلي و ادغام منحني‌ها به چشم‌اندازي پايدار با حفر كم تا متوسط تغيير مي‌كند.