بررسي پوشش گياهي در پايدارسازي كناره رودخانه، فرسايش خاك و توليد رسوب در حوضه آبخيز پسيخان (گيلان)

گونه هاي گياهي و الگوي كاشت در تلفيق با روش هاي مكانيكي غير سازه‌اي، در كاهش فرسايش كناري رودخانه مؤثر است. شرايط هيدروليك مرزي جريان و تنش برشي، با استفاده از مدل‌هايي نظير HEC-RAS   قابل ارزيابي است. در اين تحقق، پوشش گياهي در قالب چهار واحد پيش‌‌بيني شد. واحدهاي كاري شامل درخت با فاصله 2×2 متر، درختچه با فاصله 1×1 متر، بوته، و تركيب درخت و درختچه با فواصل 1×1 متر، در كناره رودخانه اجرا شد. هر تيمار داراي سه تكرار بود و در هر تيمار و تكرارهاي آن از تراز كم آبي تا لبه بالايي ديواره، پين هايي‌ عمود بر جهت جريان كوبيده شد. تفسير و تحليل آماري در اين تحقيق نيز به صورت طرح كاملاً تصادفي و آناليز داده‌ها با استفاده از نرم افزار محاسبه SPSS انجام شد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه واحد كاري با پوشش علفي در قسمت سطحي، فرسايش كمي داشت و توانست به خوبي از ديواره ها در برابر فرسايش محافظت كند.  در اين مطالعه افزايش فرسايش را در پوشش درختي مشاهده كرديم كه دليل اين امر، قرار گرفتن در برابر جريان آب رودخانه است. در هنگام بروز سيلاب شديد، ديواره هايي كه پوشش علفي داشت به صورت بلوكي تخريب شد؛ در صورتي كه پوشش درختي و درختچه اي پايداري خود را حفظ كرد. نتايج نشان داد كه اقدامات بيولوژيكي در رودخانه‌هاي سيل‌گير امري ضروري است و از طريق افزايش مقاومت ديواره ها به روش‌هاي بيولوژيكي، مكانيكي و مهندسي، به پايدارسازي موقت در ديواره ناپايدار منجر خواهد شد.