مقايسه روش‌هاي رقومي، جهت استخراج نقشه آبراهه ها (مطالعه موردي: منطقه خضرآباد، استان يزد)

ويژگي هاي ژئومورفولوژي در تغيير عكس العمل هاي يك حوضه آبخيز نقش اساسي دارد و مي تواند بر پتانسيل فرسايش و رسوب زايي آبخيزها تأثير گذار باشد. آبراهه ها در فرسايش آبي هم به عنوان بستر فرسايشي و هم به عنوان مسير حمل رسوبات است. نقشه آبراهه هاي مورد استفاده، به طور عمده بر مبناي نقشه هاي رقومي توپوگرافي است. در اين مطالعه، شبكه آبراهه هاي منطقه خضرآباد يزد ـ كه از مدل هاي رقومي ارتفاعي مختلف استخراج شده بود ـ با شبكه آبراهه قابل استخراج از تصاوير ماهواره اي مقايسه شد. در بخش اول، از مدل هاي رقومي ارتفاعي ده متر، سي متر و مدل رقومي حاصل از نقشه توپوگرافي 1:50000 و نرم افزار آرك هيدرو استفاده شد. در بخش دوم نيز از تصاوير ماهواره اي، تكنيك هاي مختلف پردازش تصوير و شاخص هايNear Infra-Red, Leaf Water Content, Environment for Visualizing Image  استفاده شد. نتايج اين تحقيق نشان داد كه دقت نقشه هاي به دست آمده با استفاده از مدل رقومي ارتفاع، در مناطق كوهستاني 0.94 و در مناطق دشتي 0.93 است. همچنين تصاوير ماهواره اي، از شاخص Normalized Difference Vegetation Index شبكه آبراهه اي حاصل شد كه در مناطق دشتي با ضريب كاپاي 0.63 و ميزان دقت كلي 47 درصد، بيشتر تحت تأثير عوارض محيطي بود و در نشان دادن آبراهه ها توانايي كمتري داشت. شاخص NIR با دقت كلي 92 درصد، بيشترين تطابق را با شبكه آبراهه اي سازمان نقشه برداري داشت و در قسمت كوهستان نيز كمتر تحت تأثير خطاهاي ناشي از عوارض توپوگرافي قرار گرفت. شاخص LWC با دقت كلي 86 درصد و  ضريب كاپاي 0.78، آبراهه هاي كمتري را نسبت به شاخص NIR در بخش دشت نشان داد. بررسي ميزان دقت شاخص هاي مورد استفاده نيز نشان داد كه اين شاخص ها آبراهه ها را در مناطق دشتي بهتر از مناطق كوهستاني تشخيص مي دهد و علت اين امر، فقدان عوارض توپوگرافي و سايه در بخش دشت است كه از ايجاد خطا در تشخيص آبراهه ها جلوگيري مي كند.