مدلي براي اندازه ‌گيري پيچيد گي كار حسابرسي با استفاده از مدل سازي معادلات ساختاري

پيچيد گي كار تحت حسابرسي به عنوان يكي از عوامل مهم و موثر بر نحوه قضاوت و تصميم‌گيري حسابرسان، يكي از مفهوم‌هاي بحث برانگيز در حوزه حسابرسي است كه با توجه به چندبعدي‌ بودن آن، پژوهش‌هاي زيادي را در حوزه حسابرسي به دنبال داشته است. علي‌رغم ارائه شاخص‌هاي انفرادي براي اندازه‌گيري پيچيدگي كار تحت حسابرسي در اين پژوهش‌ها، تبيين مدلي براي اندازه‌گيري اين مفهوم بنيادين در حسابرسي به دليل فقدان آن مساله‌اي است كه نيازمند پژوهش است. انتظار مي‌رود تبيين چنين مدلي بتواند به شناخت بهتر اين مفهوم و ابعاد آن بينجامد و به حسابرسان در برنامه ريزي كار حسابرسي و همچنين راهكارهاي افزايش كيفيت قضاوت و تصميم گيري كمك كند. بر همين اساس هدف پژوهش حاضر ارائه مدل اندازه‌گيري براي مفهوم پيچيدگي كار حسابرسي است. براي اين منظور، اطلاعات مربوط به 128 شركت پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طي سال‌هاي 1390 تا 1399 گردآوري شده و از طريق مدلسازي معادلات ساختاري مبتني بر حداقل مربعات جزئي مورد آزمون قرار گرفته است. يافته‌هاي مبتني بر مدل اندازه گيري سازنده-سازنده و تحليل عاملي تاييدي مرتبه دوم نشان داد كه بيست و يك عامل مي‌توانند در اندازه‌گيري پيچيدگي كار حسابرسي نقش داشته باشند. همچنين نتايج نشان داد كه پيچيدگي حسابرسي از سه بعد پيچيدگي ورودي، پردازش و خروجي ساخته مي‌شود. اين يافته‌ها علاوه بر تبيين مفهوم پيچيدگي كار حسابرسي به شناخت عوامل تعيين‌كننده و ابعاد اين مفهوم كمك كرده و مي‌تواند در برنامه‌ريزي و سياست‌گذاري كار حسابرسان مفيد باشد و ابزار قدرتمندتري را براي افزايش كيفيت قضاوت حسابرسي فراهم آورد.