بررسي تنهايي و راه‌هاي درمان آن در اشعار عدنان الصائغ بر اساس نگرش وجودي اروين يالوم

امروزه باوجود پيشرفت وسايل نقليه و نيز راه‌هاي ارتباطي مثل تلفن و فضاي مجازي، انسان معاصر بيش از پيش تنهايي را تجربه مي‌كند. روان‌شناسي به‌عنوان يكي از حوزه‌هاي مهم در ارتباط با انسان و مشكلات روحي وي درصدد تبيين و درمان اين احساس تنهايي برآمده و شيوه‌هاي درماني متعددي را ارائه كرده است. عده‌اي از روان‌شناسان، ازجمله اروين يالوم (Irvin D. Yalom)، درمان وجودي (Existential therapy) را پيشنهاد مي‌كنند. درمان وجودي يك شيوه درماني نيست بلكه رويكردي فلسفي است كه بر شيوۀ كار و عملكرد مشاور و روان‌درمان گر تأثير مي‌گذارد. عدنان الصائغ به‌عنوان يك شاعر مدرن و چه‌بسا پست‌مدرن در برخي اشعار خود به بيان وضعيت زندگي انسان در دورۀ معاصر پرداخته است؛ غم، آوارگي، جنگ، دوري از وطن و تنهايي بيشترين بسامد را در اشعار وي دارند. بخصوص كه خود شاعر طعم غربت را چشيده است. در اين جستار، نگارندگان برخي از اشعار عدنان الصائغ را در حوزه ي انواع تنهايي و راه‌هاي درمان آن با رويكرد وجودي اروين يالوم بررسي كرده‌اند؛ ابتدا اشعار را با روش توصيفي-‌تحليلي شرح داده‌ و سپس به بيان وجوه اشتراك بين رو‌ش‌هاي درمان اروين يالوم و عدنان الصائغ پرداخته‌اند. مضمون تنهائي در غالب اشعار عدنان مربوط به‌تنهايي وجودي است كه نسبت به‌تنهايي دروني و تنهايي بين فردي بسامد بيشتري دارد. به همين ترتيب نيز شيوه‌هاي درمان تنهايي وجودي در اشعار وي ازجمله پناه بردن به خيال و رؤيا، روي آوردن به عشق و عزلت‌نشيني بيشتر در شعر عدنان نمود پيداكرده است. اين‌گونه شعرها هم به خود شاعر درگذر از اين تنهايي گريزناپذير كمك كرده است و هم به مخاطب‌هاي او سرنخ‌ها و نشانه‌هايي براي مهار اين احساس تنهايي ارائه داده است. از اين حيث پژوهش حاضر مي‌تواند مؤيد نقش هنر در حوزه ي درمان باشد و به پژوهشگران حوزه ي هنردرماني كمك كند.