خوانشي تطبيقي از برساخت هويت در نمايشنامه‌هاي دو نسل از نمايشنامه‌نويسان ايراني و غيرايراني (اكبر رادي و آگوست ويلسون، محمد چرمشير و شيلا استفنسن)

جهان معاصر را عصر هويت‌هاي متكثر مي‌نامند. كنكاش در مقوله «هويت» به‌عنوان يكي از مفاهيم مهم در حوزه‌ي مطالعات فرهنگي و اجتماعي، سال‌هاست وارد ادبيات پژوهشي ملت‌ها شده است. ايران به‌عنوان يكي از ديرنده‌ترين هويت‌هاي ملي همواره در مركز توجه محققان قرار داشته است؛ اما در بحث مطالعات تطبيقي حوزه هويت، به‌ويژه در مطالعات هنر و مشخصاً در حوزه ادبيات نمايشي، كمبود اين دست از پژوهش‌ها احساس مي‌شود. اين مطالعه، پژوهشي كيفي با تمركز بر مقوله هويت در ادبيات نمايشي است. در يك خوانش تطبيقي بين دو نسل از نمايشنامه‌نويسان ايراني و غيرايراني (اكبر رادي و آگوست ويلسون، محمد چرمشير و شيلا استفنسن) آثاري متناسب با موضوع بررسي و انتخاب شد. در قالب نظريه زمينه‌اي، مفاهيم مشترك هويتي آنان با روش كدگذاري‌هاي محوري و انتخابي تعيين گرديد. مجدد اين سرنمون‌ها با گواهمندي به نظريات استوارت هال درزمينه‌ي بازنمايي هويت، بازخواني شدند. از اين مطالعه مي‌توان نتيجه گرفت: نمايشنامه‌نويسان موردبحث، در برساخت هويت نمايشنامه‌هاي خود از مؤلفه‌هاي مشترك زباني، حافظه جمعي، مكان، سبك زندگي، فرهنگ و تقابل آن بافرهنگ ديگري و سياسي‌كردن بدن استفاده كرده‌اند و در اين ميان تنها اختلاف معني‌دار بين مؤلفه‌ها در اندك شاخصه‌هايي در سبك زندگي و جغرافياي نمايشنامه‌ها است.